| Regel 35: | Regel 35: | ||
</gallery> | </gallery> | ||
==Mooie verhalen== | ==Mooie verhalen== | ||
| + | ===Ome Ton=== | ||
| + | Door Rob Schouw:<br> | ||
| + | De Postiljon werd destijds (1971/1972) ons stamcafé en niet in het minst door Ton. | ||
| + | Wij zaten als groep bij de marine en door afwijkende werktijden verschoven onze 'vrije weekenden' zich naar doordeweekse dagen, waarin het vrij rustig is in de horeca en je zo'n leeg café als groep al gauw 'eigen' kon maken. | ||
| + | |||
| + | Ome Ton kwam net uit een periode van rouw omdat zijn vrouw was overleden. Hij ontdekte het leven opnieuw en dat sloeg om in zoveel levensvreugde, dat dochter Franca op zeker moment het café maar heeft overgenomen om het voor de ondergang te behoeden. | ||
| + | Want om het feest in gang te houden gaf ome Ton blijkbaar meer consumpties weg dan dat er werden betaald. En natuurlijk komen daar figuren op af om misbruik van te maken. | ||
| + | |||
| + | Maar voor ons (16-20 jaar) was Ton een echte 'oom', waar we goed mee overweg konden. Onze vriendinnen waren over het algemeen verpleegsters uit het St-Joseph en Bethesda en de Postiljon was onze thuisbasis. | ||
| + | Wij waren zo close, dat we Ton ook uitnodigden voor een grote feestavond op de Marinekazerne. Daar genoot hij enorm van en zijn bezoek heeft ook een stukje geschiedenis opgeleverd dat menigeen zich nog kan herinneren. | ||
| + | |||
| + | Een van de organisatoren van het feest was namelijk een dienstplichtig telefonist, die in zijn burgerbestaan DJ was bij de Avro. En omdat dit feest zo professioneel was georganiseerd, kwamen er hoge officieren van het ministerie in Den Haag tijdens dit feest een kijkje nemen. | ||
| + | |||
| + | Aan het eind van de avond presteerde ome Ton het om letterlijk, met zijn armen opzwaaiend en grote passen nemend, de poort uit te marcheren met de met gouden randen belauwerde pet van de hoogst aanwezige vlagofficier op. | ||
| + | Dat gaf uiteraard grote consternatie en heeft later geresulteerd in zoekacties in de stad door Marechaussee en MP (Marine Patrouille, een soort militaire politie), maar die pet is geloof ik nooit meer boven water gekomen. | ||
| + | |||
| + | Ton zijn motto destijds was: "Daggie uit, happie eten!" en hij kon helemaal uit zijn dak gaan, dansend met zijn armen in de lucht, bij de song Borriquito van Peret. | ||
==Bands== | ==Bands== | ||
==Externe links== | ==Externe links== | ||
==Bronnen== | ==Bronnen== | ||
| − | *Foto's: Gemeentearchief Vlissingen | + | *Foto's: [http://www.vlissingen.nl Gemeentearchief Vlissingen] |
{{DEFAULTSORT:Postiljon, De}} | {{DEFAULTSORT:Postiljon, De}} | ||
[[Categorie:Ton Geelen]] | [[Categorie:Ton Geelen]] | ||
Versie van 13 jan 2014 om 18:52
| |
| Algemeen | |
| Soort | Cafe |
| Eigenaar | Ton Geelen Franca Geelen John Geelen |
| Adres | Walstraat 18 4381 EE Vlissingen |
| Links | |
| Tijdlijn | |
| Periode | 1960-1970 1970-1980 |
| Opvolger(s) | City Bar Boris Makkelijk Zat |
| Gebied | |
| Zie ook | Walstraat |
In 1969 zit in de Walstraat naast Amicus Café De Postiljon. Eigenaars waren "Ome" Ton Geelen, zijn dochter Franca en zoon John. In januari 1978 wordt De Postiljon opgevolgd door de City Bar met Rik en Gerhard (zonder achternaam).
Inhoud
Geschiedenis
Naamgeving
(Oud-) Personeel
- Theo Hoorenman - portier
Trivia
Foto's
De Postiljon met buurman Amicus in 1970
De Postiljon en Cafetaria De Snuyver 1972
De Postiljon in 1973
De Postiljon en Amicus ca. 1975
Mooie verhalen
Ome Ton
Door Rob Schouw:
De Postiljon werd destijds (1971/1972) ons stamcafé en niet in het minst door Ton.
Wij zaten als groep bij de marine en door afwijkende werktijden verschoven onze 'vrije weekenden' zich naar doordeweekse dagen, waarin het vrij rustig is in de horeca en je zo'n leeg café als groep al gauw 'eigen' kon maken.
Ome Ton kwam net uit een periode van rouw omdat zijn vrouw was overleden. Hij ontdekte het leven opnieuw en dat sloeg om in zoveel levensvreugde, dat dochter Franca op zeker moment het café maar heeft overgenomen om het voor de ondergang te behoeden. Want om het feest in gang te houden gaf ome Ton blijkbaar meer consumpties weg dan dat er werden betaald. En natuurlijk komen daar figuren op af om misbruik van te maken.
Maar voor ons (16-20 jaar) was Ton een echte 'oom', waar we goed mee overweg konden. Onze vriendinnen waren over het algemeen verpleegsters uit het St-Joseph en Bethesda en de Postiljon was onze thuisbasis. Wij waren zo close, dat we Ton ook uitnodigden voor een grote feestavond op de Marinekazerne. Daar genoot hij enorm van en zijn bezoek heeft ook een stukje geschiedenis opgeleverd dat menigeen zich nog kan herinneren.
Een van de organisatoren van het feest was namelijk een dienstplichtig telefonist, die in zijn burgerbestaan DJ was bij de Avro. En omdat dit feest zo professioneel was georganiseerd, kwamen er hoge officieren van het ministerie in Den Haag tijdens dit feest een kijkje nemen.
Aan het eind van de avond presteerde ome Ton het om letterlijk, met zijn armen opzwaaiend en grote passen nemend, de poort uit te marcheren met de met gouden randen belauwerde pet van de hoogst aanwezige vlagofficier op. Dat gaf uiteraard grote consternatie en heeft later geresulteerd in zoekacties in de stad door Marechaussee en MP (Marine Patrouille, een soort militaire politie), maar die pet is geloof ik nooit meer boven water gekomen.
Ton zijn motto destijds was: "Daggie uit, happie eten!" en hij kon helemaal uit zijn dak gaan, dansend met zijn armen in de lucht, bij de song Borriquito van Peret.
Bands
Externe links
Bronnen
- Foto's: Gemeentearchief Vlissingen