Frites wagen op de Nieuwendijk. Stond hier van half jaren dertig tot 1978
Inhoud
Geschiedenis
| 1933
|
A.W. van Hoeijdonck, R.W. van Hoeijdonck sr. en R.W. van Hoeijdonck jr. A.W. van Hoeijdonck woont in de jaren dertig in de Pluimstraat, waar hij een ijsfabriek heeft. Op 22 november 1933 maakt hij middels een advertentie bekend dat hij een patates-friteszaak heeft geopend. Verkrijgbaar zijn patates-frites van 5 cent af. Voorts knakworstjes, mosselen in 't zuur, zure haring, piccalilly, limonades, poederchocolade, koffie en thee. Van Hoeijdonck had reeds een aantal ijskarren en een friteskraam in bedrijf. |
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op Van Hoeijdonck/foto's
Dolf volop in bedrijf ca. 1970
Dolf en Izak
Izak Fliers
Izak Fliers
Dolf na de sluiting in 1978
Verhalen
Het uitstervingssysteem
In 1978 moet de friteskraam, de laatste in de gemeente Vlissingen, verdwijnen. B & W willen de standplaatsvergunning aan R.W. van Hoeijdonck niet verlengen en beroepen zich op 'het uitstervingssysteem ten aanzien van friteswagens'. Dit systeem heeft tot doel alle vaste friteswagens te laten verdwijnen vanwege de beduidend gunstiger concurrentiepositie die ze innemen ten opzichte van friteszaken en cafetaria's die in een gewoon pand zijn gevestigd. De rechten en plichten waar die nl. aan moeten voldoen zijn aanmerkelijk hoger dan die voor een wagen. Veel friteswagens zijn langzamerhand uit het straatbeeld verdwenen.
Eind 1975 overlijdt toenmalig eigenaar en vergunninghouder R.W. van Hoeijdonck sr. In juni 1976 vraagt Van Hoeijdonck jr. overschrijving van de vergunning op zijn naam. De gemeente wijst hem daarbij op het uitstervingssysteem, maar geeft hem nog een vergunning tot 31 december 1977. Dit uitstel wordt Van Hoeijdonck verleend om hem de tijd te geven naar een 'gewoon' pand uit te zien en zo zijn bedrijf te kunnen voortzetten. Na deze anderhalf jaar komt Van Hoeijdonck opnieuw met het verzoek de vergunning te verlengen, wat door de gemeente afgewezen wordt.
Het beleid van de gemeente is er op gericht dat steeds wanneer er een vergunning wegens omstandigheden ongeldig wordt, er dan geen verlenging plaats vindt. Van Hoeijdonck kan zich daar deels in vinden in het geval een ander de standplaats gaat innemen of als die voor andere doeleinden bestemd is. Maar hij meent dat men in geval van overlijden van de vergunninghouder de voortzetting van het bedrijf door zijn zoon niet als zodanig kan aanmerken. Hij verzoekt de vergunning te verlengen totdat de werken tot behoud van de Vissershaven in uitvoering worden genomen, maar zijn verzoek wordt afgewezen. Van Hoeijdonck stelt daarop dat 'de mogelijkheden tot het voorzien in eigen levensonderhoud zullen komen te vervallen'. Hij heeft flink geïnvesteerd in de wagen en vreest dat hij niet meer aan de slag zal komen.
Van Hoeijdonck doet een beroep op de leden van de gemeenteraad om tot een bevredigende oplossing te komen. In een brief aan de raad verklaart hij het besluit van B & W te ervaren als 'zijnde mede beïnvloed door de broodnijd van enkele middenstanders in de binnenstad'.
Eén van die concurrenten is A.A. van Achterberg van Hoky Poky aan het Bellamypark. Hij heeft om zakelijke redenen een brief aan het college geschreven. Zolang Van Hoeijdonck met vergunning draaide zijn er nooit problemen geweest. Maar de ongelijke rechten en plichten zitten Van Achterberg dwars. Waarmee hij precies illustreert waarom B & W overgaat om het invoeren van het 'uitstervingssysteem'.
Bijzonderheden
- De friteskraam is bij de Vlissingers bekend als "Dolf". A.W. van Hoeijdonck heette waarschijnlijk Anton. Op de laatste kraam staat de naam R. van Hoeijdonck. Zijn zoon, die wellicht Rudolf was.
- Op de wagen staat in 1978: "Door het van gemeentewege afsluiten van gas, licht en water is mijn werk en broodwinning mij ontnomen"
Zie ook
Externe links
Bronnen
- Foto's: Gemeentearchief Vlissingen en privécollectie Bert van Hasselt
- Foto ijskar Nieuwendijk Aarnout Walrave: Ad Walrave
- Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek