Montparnasse
De Ruijterplein 1
4381 BZ Vlissingen
0118-414498
Brasserie bij de jachthaven op een prachtig plekje bij de Vlissingse Koopmanshaven. Wordt in 2006 opgevolgd door Evertsen.
Inhoud
Geschiedenis
| 1989
|
A.W. Blankenburgh en S.J. Blankenburgh-Salomé De exploitant van de 'Michiel de Ruyter Jachthaven' Guus Blankenburgh opent in 1989 een Brasserie op één van de mooiste Vlissingse plekjes. De horecavergunning komt op naam van mevrouw Sarina Blankenburgh-Salomé. In 2006 krijgt de zaak een nieuwe uitstraling en een nieuwe naam Evertsen. |
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op Montparnasse/foto's
Montparnasse in 1989
Terras in 1990
Interieur ca. 1990
Montparnasse 1994
Verhalen
Haven en Café
Uit de PZC d.d. 15-8-2000:
Bij de jachthaven is Grand Café Montparnasse. Binnen is het kleiner dan de naam doet vermoeden. Op het terras staan 26 tafels. Parnassos is Latijn voor bloemetje aan de zee, zegt eigenaar Guus Blankenburgh. De serveerster kwam met romantische verhalen over de Parijse kunstenaarswijk Montparnasse, maar Blankenburgh was er nog nooit geweest toen hij samen met zijn vrouw Sarina in 1989 de kroeg opende. Hij kende wel het imago van kunst en ontspanning en wilde dat gebruiken. Het uitzicht op het Bellamypark aan de ene zijde, de Westerschelde en de jachthaven aan de andere zijde spreken tot de verbeelding van de bezoekers.
Eén van de obers draagt een T-shirt met 'havenmeester' er op. Als er een boot van de Westerschelde naar de jachthaven komt laat hij zijn dienblad in de steek. Hij gaat de sluizen openen en zorgt dat het schip een plaats in de haven krijgt. In de wintermaanden is Blankenburgh havenmeester. 's Zomers neemt iemand van het bedienend personeel die taak waar. Handig voor zeevarenden is dat bezoekers van de kroeg er ook kunnen douchen.
Het was eigenlijk niet de bedoeling van Blankenburgh om een café te beginnen. Hij wilde de haven gaan exploiteren. Het was voordeliger om er een horecagelegenheid bij te nemen. Nu vindt hij juist die vermenging van watersporters en landrotten mooi aan Montparnasse.
Vroeger was er veel livemuziek in Montparnasse; pianisten en jazzmuzikanten. Volgens Blankenburgh konden zijn klanten dat niet zo waarderen. Ze voerden liever een goed gesprek. Daarom heeft de cafébaas een hekel aan drinkers. Hij ziet liever dat zijn klanten gezellig praten dan zich volgieten.
Het kleine etablissement heet dan wel Grand Café, maar dat is een aanduiding voor het type café. Een plaats waar bezoekers in een neutraal interieur eten, drinken en gesprekken voeren.
Een favoriet spelletje van bezoekers is het schatten van de grootte van de containerschepen op de Westerschelde. Ook wie het eerst de naam van het schip kan lezen. Als ze geluk hebben zit er een zeeman in de buurt die op dat schip gevaren heeft en komen de sterke verhalen los. Wanneer een leeg containerschip voorbij komt maken zeemensen de landrotten wijs dat het laag water is en dat het schip daarom zo hoog ligt. Bij slecht weer zitten de klanten binnen, maar door de vele ramen blijft de zee zichtbaar.
Wie plaatsneemt op de blauwe stoeltjes van het terras merkt vanzelf dat de zee een steeds terugkerend onderwerp van gesprek is. Of zwijgend wordt genoten.
Drie opgeschoten jongens van een jaar of zeventien drinken in stilte een pilsje. De vader die langs het terras loopt, bijt zijn dochtertje toe dat ze niet op het muurtje langs het water mag lopen. Een jong meisje op naaldhakken met een jongeman aan haar zijde, strompelt het trappetje naar de steigers af. Een Belgische familie vraagt zich af waar de zee is. "Dit is toch de Westerschelde?" Vader knikt. "En daar is de zee". Hij wijst de verkeerde kant op. Vader en zoon gaan hierover in discussie. De zoon heeft het bij het rechte eind. Vader kan slecht tegen zijn verlies en loopt weg, richting de molen. Moeder besluit een wat veiliger onderwerp aan te snijden. "Als ge inademt riekt ge de zee".
Bijzonderheden
Externe links
Zie ook
Bronnen
- Foto's: Gemeentearchief Vlissingen
- Artikelen: PZC 24-10-1989, 15-8-2000 en 4-4-2002 en Faam 1-3-2006