Vlissingen Dronk

Soif

 

Soif

Bellamypark 14
4381 CJ Vlissingen

0118-410516
cafesoif@gmail.com
Facebook

Drinken, Eten
Eetcafe

Vlissingen
Bellamypark

The Four Friends

 

'Soif' is een sfeervol café-restaurant op één van de gezelligste plekjes in hartje Vlissingen. In dit alternatieve etablissement is het goed toeven voor mensen van allerlei pluimage. Iedereen tussen de 16 en 80 jaar is welkom. Karakteristiek voor Soif zijn de steeds wisselende exposities van diverse kunstenaars die in de gehele ruimte te bewonderen zijn. Regelmatige optredens van bands verzorgen een gezellige avond of een mooie afsluiter van de zondag. Daarnaast is er gevarieerde muziek; van klassieke rock tot moderne dance, van rustieke ballades tot het Nederlandstalige lied, van salsa tot chanson. Geen middle-of-the-road, maar voor ieder-wat-wils!
Achter het café bevindt zich het à la carte restaurant waar exclusieve maaltijden worden geserveerd. Aangevuld met een uitstekende wijn ontstaat een culinair festijn waar menig Michelin-restaurant een puntje aan kan zuigen.

Geschiedenis

1987
 Willem Houtman

Op 4 juni 1987 opent Willem Houtman café Soif als opvolger van The Four Friends. Samen met echtgenote Jannie runt hij het café tot 2001 en begint dan op de Nieuwendijk een brasserie Sans Etoile.

2001
 Martijn van de Woestijne en Annika Meijboom

Soif wordt op 4 mei 2001 overgenomen door Martijn van de Woestijne en vader Ad. Samen met partner Annika Meijboom runt Martijn anno 2017 nog steeds dit populaire café-restaurant.

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Soif/foto's

  • Soif 2004: achter de bar Jonas de Koning, ervoor o.a. Marco Evenhuis, Stephanie Huibregtse, Jacqueline Wentzler, Louis Hemelaar

  • Soif personeel 2008

  • Advertentie uit 1989 van Willem na het vertrek van de kermis

  • Martijn in Soif in 2004

  • Team 2017

Verhalen

Sluitingstijd

Uit de PZC d.d.d 30-7-1998:
Café Soif heeft van de gemeente Vlissingen een dwangsombeschikking gekregen. Iedere keer als er 's nachts na tweeën nog klanten in het café aanwezig zijn, krijgt Soif een boete van duizend gulden. Volgens C.W. Bos, die als milieu-inspecteur de horeca in Vlissingen controleert, overtreedt Soif met enige regelmaat de sluitingstijden. Doordat er in de nacht van zondag op maandag te laat nog klanten waren, werd volgens Bos de spreekwoordelijke druppel bereikt. Willem Houtman, eigenaar van het café, is furieus.
'Zondag werd het wat later omdat ik samen met een paar vaste klanten en medewerkers wilde vieren dat de kermis was afgelopen. Eindelijk waren we van die terreur van lawaai verlost. Iets na twee uur zag ik de inspecteur lopen en dacht die komt zo wel binnen. Maar nee, maandag lag er gelijk een dwangsombeschikking op de mat', aldus Houtman. Demonstratief heeft hij deze op het caféraam geplakt. 'Ik maak me hier zo kwaad over omdat wij geen overlast veroorzaken. De doelgroep van Soif is daarvoor veel te beschaafd'.
Bos zegt dat Houtman al vele malen gewaarschuwd is. 'Er is regelmatig door mij en de politie geconstateerd dat Soif de wettelijke sluitingstijd negeert. Dat Houtman zij zondagnacht zag lopen had een reden moeten zijn om de tent te sluiten. Als gevolg van een onderhoud dat hij in april met de burgemeester had, is aan Houtman half juli een brief gestuurd waarin duidelijk stond dat hij zich aan de sluitingstijden moet houden. Dat wij dit controleren lijkt me meer dan logisch', aldus Bos.
Als Houtman zijn kroeg langer wil openhouden dan moet hij een zogenaamde isolatiesluis aanleggen. Dat heeft hij niet gedaan en gaat hij in de toekomst ook niet doen. 'Ik vertik het om zo'n sluis aan te leggen, dat gaat ten koste van de sfeer'. Toch vraag ik een vergunning aan. De afwijzing wil ik zwart op wit zodat ik juridische stappen kan ondernemen', dreigt Houtman.
De Vlissingse wethouder Meijers van detailhandel begrijpt al die boosheid niet zo. 'De sluitingstijden zijn wettelijk zo geregeld. Bovendien worden er eerst waarschuwingen gegeven. Aan het einde van het jaar zal in een evaluatie dit regime met betrekking tot de horeca worden bekeken', aldus de wethouder.
Café Stout in de Van Dishoeckstraat kreeg eerder dit jaar een dwangsombeschikking. Volgens Bos is er daarna geen enkele keer meer publiek na sluitingstijd aangetroffen. 'Dat klopt', zegt eigenaar Edwin Bouwens, 'maar het is wel een zenuwachtige toestand. Immers is er na sluitingstijd nu nog iemand in de kroeg aanwezig, dan ben je gelijk de pineut. De klant kan eveneens een boete krijgen. Je let zo voortdurend op de klok en dat komt de sfeer niet altijd ten goede', aldus Bouwens".

Kreeft voor de kroonprins

Uit de PZC d.d. 15-1-1998:

'Er is maar één Curaçao en dat is Vlissingen'. Die boodschap stond op de ramen geschreven van een Vlissings café en was bestemd voor Martijn van de Woestijne.
Martijn foto 15-1-98 PZC15.JPG

Driehondervijfenvijftig dagen (in het begin streepte ik ze af) werkte hij als kok in het Avila Beach Hotel in Willemstad, waar gasten als cineast Jef Rademakers, prins Willem Alexander en kok Cas Spijkers verbleven. In een van de betere hotel-restaurants van Curaçao kon de 22-jarige Vlissinger ervaring opdoen. "En ik heb een andere cultuur leren kennen. Ik heb mijn gestreste westerse manier van leven snel naast me neer moeten leggen. Anders red je het niet".
Niet eerder ging een jaar zo snel voorbij als afgelopen jaar op Curaçao. In september 1996 rondde hij zijn opleiding af aan de hotelschool in het Belgische Koksijde. Een strenge leer, waar discipline voorwaarde is. De overgang van het internaat in Koksijde naar het 'feesteiland' was groot. "Tijdens mijn opleiding was mijn vrijheid beperkt. Op Curaçao moest ik zelf mijn grens bepalen en vinden. Dan is de verleiding groot om na het werk te feesten. Maar je komt jezelf tegen. Je beseft dat je serieuzer moet worden als je wilt slagen in deze branche".

Het drinkgedrag van de Antilliaan verbaasde hem. Alsof iedereen er dronk. "Je wordt daar met gemak een regelmatige drinker. Ik bestelde een taxi, omdat ik dacht iets te veel te hebben gedronken. Maar die taxichauffeur was pas echt dronken".
Het is een land waar soepel met regels wordt omgegaan en waar efficiency geen onderwerp is. "Een voorbeeldje: langs de kant van de weg werd een kastje met fototoestel geïnstalleerd om op snelheid te controleren. De flitser ontbrak. Voordat die aangeschaft was, was je een half jaar verder. En als je dan geflitst werd kreeg je geen bekeuring omdat de gegevens over het kenteken onvindbaar waren". Maar het rustige tempo en de soms chaotische administratie zijn ook de charme van het land. Het hoort bij de Antillen, zoals de merengue, lokale eettentjes waar dikke frites wordt verkocht, het lauwe water uit de kraan, helblauw water, snorkelen en de familieband.
"Ik ben meegenomen door mijn collega's naar familiefeestjes. Daar krijg je toch als toerist niet snel de kans voor. Dat is voor mij wel Curaçao geworden, een eiland waar de mensen aan elkaar hangen en veel dichter bij elkaar leven dan hier".
Maar ook de 'chollers', de dakloze drugsgebruikers, en de criminaliteit horen bij Curaçao. "Dat is zonde voor het land. Het toerisme krijgt er een knauw door". Er is armoede en dus moet je op je hoede zijn. De mensen verdienen er zo'n 600 gulden, terwijl een biertje vier gulden kost".
De hitte was in feite het enige terugkerende probleem. De remedie daartegen was een pauze van vijf minuten in een koelcel. "Soms dacht ik dan aan de winter of regen in Zeeland, dat hielp ook wel. Maar ik heb mijn doel bereikt. Ik kwam in Willemstad aan als een groentje. Ik heb voor Willem Alexander een bijzondere kreeft bereid, de organisatie in een keuken geleerd, ben souschef geworden en heb een heerlijk land leren kennen. Ik ga nu nog een tijdje vakantie houden en daarna werk zoeken".

Soif moet Soif blijven

De start van Martijn, Faam/Vlissinger 13-6-2001:
Een lange zwarte bank tegen de muur en veel verlichting achter en boven de bar: de kenmerken van het aan het Bellamypark gelegen etablissement. Althans, voor wat het cafégedeelte betreft, want wie doorloopt treft een intieme sfeer in de vorm van een klein restaurant. Klantgericht zijn, kwaliteit leveren en vooral toegankelijk zijn, dat was wat vader en zoon Ad en Martijn van de Woestijne voor ogen hadden toen ze begin april de zaak overnamen van voormalig eigenaar Willem Houtman.

“Het hebben van een eigen zaak is altijd een wens geweest dus je zou kunnen zeggen dat een droom is uitgekomen”, vertelt een enthousiaste in kokskleding gestoken Martijn. Na het Deltacollege vertrok hij naar het Belgische Koksheide waar hij een gedegen opleiding van drie jaar voltooide. Vervolgens kreeg hij de kans om in de keuken te gaan werken van een gerenommeerd hotel in het warme Curaçao. “Daar heb ik me echt kunnen ontplooien, zowel keuken-technisch als creatief. Bovendien hadden we nogal wat bekende gasten. Cas Spijkers liet zich daar regelmatig zien, en dan leer je creatief te zijn en je aan te passen aan de wensen van de klant”.
Na een jaar besloot hij terug te gaan naar Nederland waar hij zijn verhaal deed in de PZC en kreeg vervolgens twaalf reacties van diverse horecabedrijven om als kok te komen werken. Hij koos voor de Stadsschuur in Goes waar hij ruim drie jaar leerde plannen, organiseren en leiding geven.
“Ik ben eigenlijk in het café geboren want mijn vader Ad was jarenlang eigenaar van een bekend café in Vlissingen”, verklaart Van de Woestijne zijn interesse in de horeca. Ze kwamen graag in Soif, volgens de huidige eigenaar een unieke zaak vanwege de locatie, de speciale sfeer en natuurlijk de mogelijkheid om te kunnen eten.
“De formule van de zaak was goed en sprak me erg aan, maar werd misschien niet voldoende uitgebuit”, zegt Martijn die samen met zus Jeanette en vriendin Annika het nieuwe gezicht vormt van Soif. Om een en ander te kunnen realiseren werd alles grondig aangepakt, zonder de bestaande uitstraling aan te tasten. Het cafégedeelte werd opgefrist en van de originele kleuren rood, wit, grijs en zwart voorzien, één van de ideeën van kunstenares Annemieke Visser, die ook de inrichting van het restaurant voor haar rekening nam. Om aan de strenge eisen van de warenwet te kunnen voldoen werd de keuken volledig gerenoveerd en om een goede doorloop naar het achterste gedeelte van de zaak te krijgen werd de toegang tot het restaurant breder gemaakt.
“Soif stond bekend als een kunstenaarscafé waar je helemaal achterin wat kon eten. Het waren eigenlijk twee zaken en daar hebben we nu een geheel van gemaakt. We willen kwaliteit leveren maar het moet voor iedereen toegankelijk zijn. Gedekte tafels en een gezellige sfeer zorgen ervoor dat de klant zich thuis voelt”. Op de door Annemieke Visser ontworpen ‘harmonica’ menukaart staan bekende en met humor beschreven gerechten, want Van de Woestijne is creatief en geeft er graag zijn eigen draai aan.
“In principe moet alles mogelijk zijn, dus als de klanten bijvoorbeeld de entrecôte of de scampi’s op een andere manier bereid willen hebben dan kan dat. Graag zelfs, want op deze manier kan ik zowel aan de wensen van de klant voldoen als op mijn eigen vrije manier blijven koken”. ‘Kaasballen waar Cas Spijkers jaloers op zou zijn’ is een gerecht van de snackkaart. De bekende kok vroeg in Curaçao het recept aan Van de Woestijne, maar tevergeefs. “Een beetje eigengereid misschien, maar ook dat is een kenmerk van Soif. Want Soif moet Soif blijven”.

Bijzonderheden

  • In de eerste jaren staat Soif bekend als dat café met die schitterende piano, een boze buurman en een sigarettenautomaat die het nooit doet.
  • 'Soif' is Frans voor 'Dorst'
  • Medewerkers: Joeri Lous (kok van 2006 tot 2016)

Zie ook

Iens

Externe links

Bronnen