Vlissingen Dronk

Huidige versie van 22 jan 2017 om 15:26

Café van 'Ome Ton' Geelen in de Walstraat, naast Amicus. In januari 1978 opgevolgd door de City Bar met Rik en Gerhard (zonder achternaam).

Geschiedenis

Foto's

• 

  Advertentie opening 22-12-1967

• 

  De Postiljon met buurman Amicus in 1970

• 

  De Postiljon en Cafetaria De Snuyver 1972

• 

  De Postiljon in 1973

• 

  De Postiljon en De Snuyver ca. 1974

• 

  De Postiljon en Amicus ca. 1975

Verhalen

Ome Ton

Door Rob Schouw:
De Postiljon werd destijds (1971/1972) ons stamcafé en niet in het minst door Ton. Wij zaten als groep bij de marine en door afwijkende werktijden verschoven onze 'vrije weekenden' zich naar doordeweekse dagen, waarin het vrij rustig is in de horeca en je zo'n leeg café als groep al gauw 'eigen' kon maken.

Ome Ton kwam net uit een periode van rouw omdat zijn vrouw was overleden. Hij ontdekte het leven opnieuw en dat sloeg om in zoveel levensvreugde, dat dochter Franca op zeker moment het café maar heeft overgenomen om het voor de ondergang te behoeden. Want om het feest in gang te houden gaf ome Ton blijkbaar meer consumpties weg dan dat er werden betaald. En natuurlijk komen daar figuren op af om misbruik van te maken.

Maar voor ons (16-20 jaar) was Ton een echte 'oom', waar we goed mee overweg konden. Onze vriendinnen waren over het algemeen verpleegsters uit het St-Joseph en Bethesda en de Postiljon was onze thuisbasis. Wij waren zo close, dat we Ton ook uitnodigden voor een grote feestavond op de Marinekazerne. Daar genoot hij enorm van en zijn bezoek heeft ook een stukje geschiedenis opgeleverd dat menigeen zich nog kan herinneren.

Een van de organisatoren van het feest was namelijk een dienstplichtig telefonist, die in zijn burgerbestaan DJ was bij de Avro. En omdat dit feest zo professioneel was georganiseerd, kwamen er hoge officieren van het ministerie in Den Haag tijdens dit feest een kijkje nemen.

Aan het eind van de avond presteerde ome Ton het om letterlijk, met zijn armen opzwaaiend en grote passen nemend, de poort uit te marcheren met de met gouden randen belauwerde pet van de hoogst aanwezige vlagofficier op. Dat gaf uiteraard grote consternatie en heeft later geresulteerd in zoekacties in de stad door Marechaussee en MP (Marine Patrouille, een soort militaire politie), maar die pet is geloof ik nooit meer boven water gekomen.

Ton zijn motto destijds was: "Daggie uit, happie eten!" en hij kon helemaal uit zijn dak gaan, dansend met zijn armen in de lucht, bij de song Borriquito van Peret.

N.B. : Ton Geelen overleed op 3 juni 1991 op 72-jarige leeftijd.

Vakantie

Brabantse Annelia en Hanneke zijn in de zomer van 1968 in Vlissingen op vakantie. Overdag genieten ze van het Nollestrand en de avonduren vloeien over in nachturen in de Vlissingse café's. Vooral Hanneke weet niet van ophouden. Er zijn al heel wat nachtjes voorbij gegaan dat ik mijn bed niet eens zag.Annelia doet het wat rustiger aan en zoekt toch zeker voor een paar uurtjes haar luchtbed op. Vaak brengen de onafscheidelijke boezemvriendinnen, die de laatste drie jaar vakantieliefde en -leed delen, de avond/nacht door in café De Postiljon. Voor Hanneke is dit het stamcafé, want ze beschouwt de barhouders Franca en John Geelen als haar vrienden. Als De Postiljon sluit zakken de meiden af in de richting van etablissementen die een vergunning hebben om tot diep in de nacht open te blijven.

Bijzonderheden

• Theo Hoorenman - portier
• Adriana Neeltje Pekaar -geboren in Yerseke op 23 augustus 1915- is beter bekend als "Tante Sjaan". Na snackbar Michieltje runt ze vele jaren Café Amicus in de Walstraat. En niet alleen Amicus, in 1973 opent zij in Westkapelle haar achtste café en is vast van plan ook een 9e en een 10e te realiseren. Als zij er uiteindelijk een punt achter zet, wordt het café in de Walstraat overgenomen en omgedoopt tot "Vanuus". Sjaan Pekaar overleed op 10 oktober 2007.

Zie ook

Externe links

Bronnen

• Foto's: Gemeentearchief
• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeuwse Bibliotheek