(→De Schotse Hooglanden) |
(→De Schotse Hooglanden) |
||
| Regel 53: | Regel 53: | ||
Frank riep jarenlang dat de mystiek van Schotland blijvende indruk op mensen zou maken. Tot voor kort werd er met zijn woorden weinig gedaan. Tot er opeens een lijst op een muur in het café werd geplakt. Dit jaar zou het gebeuren. Wie meewilde betaalde een luttel reisbedrag en schreef zijn naam op de lijst.<br> | Frank riep jarenlang dat de mystiek van Schotland blijvende indruk op mensen zou maken. Tot voor kort werd er met zijn woorden weinig gedaan. Tot er opeens een lijst op een muur in het café werd geplakt. Dit jaar zou het gebeuren. Wie meewilde betaalde een luttel reisbedrag en schreef zijn naam op de lijst.<br> | ||
Zo gaat dat. Frank en Ans zouden als gids gaan optreden, maar verder gelijk zijn aan de groep. Voor hen was het ook vakantie. De reizigers Sophie, Brigitte, Anja, Gilles, Willem, Peter Slang, Lange Kees, 'Snoei' (Michel), 'Broodje Kaas' (Edward), Martijn, John, Marcel én Frank en Ans, niemand wist wat er zou gaan gebeuren....<br> | Zo gaat dat. Frank en Ans zouden als gids gaan optreden, maar verder gelijk zijn aan de groep. Voor hen was het ook vakantie. De reizigers Sophie, Brigitte, Anja, Gilles, Willem, Peter Slang, Lange Kees, 'Snoei' (Michel), 'Broodje Kaas' (Edward), Martijn, John, Marcel én Frank en Ans, niemand wist wat er zou gaan gebeuren....<br> | ||
| − | En dat was nou nu juist het mooiste van deze vakantietrip. Met een busje en een taxi zouden we naar de boot in IJmuiden worden gebracht, We namen alles mee, dus ook tenten, slaapzakken en veel bagage. Na veel passen en meten lukte het om iedereen en de spullen mee te krijgen. Want tot een half uur voor vertrek dachten we nog met dertien personen de overtocht te gaan maken. John, een Schot die lang geleden naar Vlissingen kwam, was even langs gekomen om de groep uit te zwaaien. "Ga je ook mee John", vroeg Frank. John keek even naar zijn maat, lachte, was een half uurtje uit beeld en kwam toen tevoorschijn met bagage en paspoort. | + | En dat was nou nu juist het mooiste van deze vakantietrip. Met een busje en een taxi zouden we naar de boot in IJmuiden worden gebracht, We namen alles mee, dus ook tenten, slaapzakken en veel bagage. Na veel passen en meten lukte het om iedereen en de spullen mee te krijgen. Want tot een half uur voor vertrek dachten we nog met dertien personen de overtocht te gaan maken. John, een Schot die lang geleden naar Vlissingen kwam, was even langs gekomen om de groep uit te zwaaien. "Ga je ook mee John", vroeg Frank. John keek even naar zijn maat, lachte, was een half uurtje uit beeld en kwam toen tevoorschijn met bagage en paspoort. Een goede zet, want de reis duurde een week en wij wilden alles zien en beleven. Twee echte Schotten zijn waardevol voor de details. <br>De overtocht van IJmuiden naar het Engelse New Castle speelde zich vooral in de nachtelijke uurtjes af. Op de boot was alles aanwezig, een winkel, bioscoop, casino, restaurants, bars en een discotheek, die deze nacht even werd gedomineerd door een aantal doorgewinterde stappers uit Vlissingen. Vroeg in de ochtend meerde de boot aan, de bus stond al klaar en niet veel later stuurde Frank ons behendig het grote avontuur in. |
| + | ====Ongerepte natuur==== | ||
| + | De eerste stop was in Glascow, waar familie van De Duffy's een café hebben. Een hartelijke ontvangst met Schots bier en sandwiches en vooral gezelligheid zette de toon. Voor Frank en Ans was het tevens een weerzien met familieleden. Later reden we over de geboortegrond van Frank, de plek waar hij opgroeide, toen nog niet wetend dat een groot deel van zijn toekomst zich ver weg zou gaan afspelen. En zeker niet vermoedend dat hij ooit een stel Zeeuwen zijn land zou laten zien. Nu bleek het realiteit. Op weg naar de Highlands werden wij stiller. Van verbazing.<br> | ||
===Mostafa Bakadir=== | ===Mostafa Bakadir=== | ||
Versie van 18 feb 2015 om 20:24
Déjà Vu was op Walstraat 33 gevestigd en viel op door de gele gevel. Opvolger van Atlantic en voorloper van het huidige Conny's Place.
Inhoud
Geschiedenis
| 1998
|
Ans Hoornick In 1998 verandert café Atlantic van eigenaar. Ans Hoornick begint dan, samen met haar partner Frank Duffy, Déjà Vu. Ze heeft Atlantic overgenomen van Willem Buijs. |
| 2003
|
Bouya Ghasi Na Ans en Frank komt er in april 2003 een nieuwe eigenaar, Bouya Ghasi. Van deze Ghasi is verder niets bekend. |
| 2004
|
Mostafa Bakadir en Carla Bakadir-Scherpenisse Mostafa Bakadir, al enige jaren vaste klant van buurman Hoppit, wordt in de zomer van 2004 de volgende cafébaas in Déjà Vu. Het café staat op naam van zijn echtgenote Carla. Nadat ook de familie Bakadir weer is vertrokken wordt in 2008 Conny's Place gevestigd op Walstraat 33. |
Foto's
September 2003
Familie Bakadir De Faam 1-9-2004
Déjà Vu 2005
Verhalen
De Schotse Hooglanden
Wat gebeurt er als je veertien totaal verschillende mensen met sterke karakters samen in een bus zet en een week lang door de Highlands van Schotland laat toeren en klauteren? Scheldebode-verslaggever Marcel van der Voort was onder hen en kreeg de kans alles op te schrijven. Hier zijn verhaal.
Eigenaars, crew en vrienden van café Déjà Vu trokken de stoute (berg-)schoenen aan en kunnen deze trip naar hogere sferen allemaal navertellen.
Het echtpaar Frank en Ans Duffy is eigenaar van het toonaangevende Vlissingse café. Frank is een echte Schot en Ans een pure Vlissingse. Die twee zijn tien jaar samen, gelukkig getrouwd en nog altijd verliefd. Dus soms als ik het als vrijgezellige jongen niet meer kan aanzien, noem ik ze de Knuffies.
Mystiek
Frank riep jarenlang dat de mystiek van Schotland blijvende indruk op mensen zou maken. Tot voor kort werd er met zijn woorden weinig gedaan. Tot er opeens een lijst op een muur in het café werd geplakt. Dit jaar zou het gebeuren. Wie meewilde betaalde een luttel reisbedrag en schreef zijn naam op de lijst.
Zo gaat dat. Frank en Ans zouden als gids gaan optreden, maar verder gelijk zijn aan de groep. Voor hen was het ook vakantie. De reizigers Sophie, Brigitte, Anja, Gilles, Willem, Peter Slang, Lange Kees, 'Snoei' (Michel), 'Broodje Kaas' (Edward), Martijn, John, Marcel én Frank en Ans, niemand wist wat er zou gaan gebeuren....
En dat was nou nu juist het mooiste van deze vakantietrip. Met een busje en een taxi zouden we naar de boot in IJmuiden worden gebracht, We namen alles mee, dus ook tenten, slaapzakken en veel bagage. Na veel passen en meten lukte het om iedereen en de spullen mee te krijgen. Want tot een half uur voor vertrek dachten we nog met dertien personen de overtocht te gaan maken. John, een Schot die lang geleden naar Vlissingen kwam, was even langs gekomen om de groep uit te zwaaien. "Ga je ook mee John", vroeg Frank. John keek even naar zijn maat, lachte, was een half uurtje uit beeld en kwam toen tevoorschijn met bagage en paspoort. Een goede zet, want de reis duurde een week en wij wilden alles zien en beleven. Twee echte Schotten zijn waardevol voor de details.
De overtocht van IJmuiden naar het Engelse New Castle speelde zich vooral in de nachtelijke uurtjes af. Op de boot was alles aanwezig, een winkel, bioscoop, casino, restaurants, bars en een discotheek, die deze nacht even werd gedomineerd door een aantal doorgewinterde stappers uit Vlissingen. Vroeg in de ochtend meerde de boot aan, de bus stond al klaar en niet veel later stuurde Frank ons behendig het grote avontuur in.
Ongerepte natuur
De eerste stop was in Glascow, waar familie van De Duffy's een café hebben. Een hartelijke ontvangst met Schots bier en sandwiches en vooral gezelligheid zette de toon. Voor Frank en Ans was het tevens een weerzien met familieleden. Later reden we over de geboortegrond van Frank, de plek waar hij opgroeide, toen nog niet wetend dat een groot deel van zijn toekomst zich ver weg zou gaan afspelen. En zeker niet vermoedend dat hij ooit een stel Zeeuwen zijn land zou laten zien. Nu bleek het realiteit. Op weg naar de Highlands werden wij stiller. Van verbazing.
Mostafa Bakadir
Als Mostafa Bakadir eind jaren zeventig uit Marokko naar Nederland komt, is hij wat westerse gewoontes betreft zo groen als gras. Hij trouwt al snel met de Souburgse Carla Scherpenisse en doet zijn best om de Nederlandse normen en waarden te leren kennen. Zijn eerste kennismaking met Nederland is op Rotterdam-Centraal. Vader Bakadir heeft zijn zoon een portie westers denken meegegeven, de man had gediend in het Franse vreemdelingenlegioen en was als krijgsgevangene geweest in Hitler-Duitsland.
Weten en doen zijn echter divers. "Ik sprak alleen Frans. Maar ik stelde me open voor de Nederlandse cultuur. Ik stelde me zo open dat ik in een mum van tijd getrouwd was met Carla. Ze was de eerste vrouw in Nederland die ik recht in de ogen keek en ik was meteen verliefd. In november zijn we 25 jaar getrouwd. Dat vieren we en dan trek ik ook mijn Marokkaanse feestjurk weer eens aan. We zouden het eigenlijk hiernaast in café Hoppit vieren, maar nu doe ik het uiteraard in mijn eigen café".
Mostafa komt al jaren in Hoppit. Hij is er vaste klant en komt elke dag na zijn werk even darten, jointje roken, pilsje drinken en wat kletsen. "De mensen van Hoppit zijn nog steeds mijn vrienden en ik ben er van overtuigd dat we hier in de Walstraat als caféhouders elkaar nodig hebben en dat we elkaar aanvullen".
Jointje, pilsje en nu een eigen café? Eerder in het gesprek gaf Bakadir aan moslim te zijn, o.a. met citaten uit de Koran. Een biertje is voor een moslim uit den boze. "Ik ben nog steeds moslim en volg de Koran waar mogelijk. Maar ik ben ook verwesterd. Ik ga niet meer naar de moskee en bid af en toe. God zit in mijn hart en ik beleef dat op mijn eigen manier. Zo kan ik ook caféhouder zijn, ook al staat de zaak op naam van mijn vrouw. In Marokko zijn er ook caféhouders die moslim zijn".
Mostafa wil zorgen dat de klanten van zijn café het naar de zin hebben, zeker in de weekeinden. "Mijn vrouw doet samen met mijn oudste dochter het meeste werk. Ik blijf gewoon werken in de uienfabriek, dat bevalt prima. Ik werk er al jaren. Als dit goed draait en ik zou een restaurant kunnen beginnen met Marokkaanse gerechten, dan zou mijn droom helemaal in vervulling gaan". Ook in Marokko had hij al een eigen zaak met barbecuemateriaal. "Déjà Vu is goed te runnen als familiezaak. Als je veel mensen op de loonlijst zou zetten kun je amper het hoofd boven water houden. Maar met eigen mensen is het goed te doen. We zijn in ieder geval van plan er samen de schouders onder te zetten".
Carla en Mostafa willen het café voor iedereen open houden. Alle leeftijden en nationaliteiten zijn welkom. "Ik wil gastheer zijn voor alle mensen". En dat gastheerschap demonstreerde hij enkele dagen eerder door zijn gasten te fêteren met schalen snacks onder de begeleidende woorden 'geen varkensvlees'.
DJ Javi Alejandro doet zijn duit in het familiezakje door muziek voor iedereen te draaien, ongeacht nationaliteit, afkomst of leeftijd. "Wat de mensen willen horen draai ik" zegt hij voor hij het podium betreedt. "Ik denk dat het druk wordt".
Artikel van Ad Hanneman in De Faam van 1 september 2004.
Bijzonderheden
Medewerkers bij Ans Hoornick: Lesley van Herk
Zie ook
Externe links
Bronnen
- Artikel Mostafa Bakadir: De Faam 1-9-2004
- Foto's: Privécollectie Leo Platteeuw en Joke Vantricht