Café van 'Ome Ton' Geelen in de Walstraat, naast Amicus. In januari 1978 opgevolgd door de City Bar met Rik en Gerhard (zonder achternaam).
Inhoud
Geschiedenis
| 1967
|
A.N. Pekaar In een advertentie in de PZC wordt aangekondigd dat mevrouw Pekaar het verbouwde gedeelte van haar café Amicus op 22 december zal openen. De nieuwe 'afdeling' heet Herberg de Postiljon. Vermoedelijk zijn John en Franca Geelen door 'Tante Sjaan' aangesteld als exploitanten. |
| 1969
|
Ton Geelen, Franca Geelen en John Geelen Wanneer vader Ton, dochter Franca en zoon John samen Café De Postiljon runnen is niet bekend. John is begin jaren '70 barman in Astoria bij Willem de Baat en is een blauwe maandag eigenaar van De Kneip aan de Nieuwendijk. Franca vertrekt in 1979 naar De Branding. |
Foto's
Advertentie opening 22-12-1967
De Postiljon met buurman Amicus in 1970
De Postiljon en Cafetaria De Snuyver 1972
De Postiljon in 1973
De Postiljon en De Snuyver ca. 1974
De Postiljon en Amicus ca. 1975
Verhalen
Ome Ton
Door Rob Schouw:
De Postiljon werd destijds (1971/1972) ons stamcafé en niet in het minst door Ton.
Wij zaten als groep bij de marine en door afwijkende werktijden verschoven onze 'vrije weekenden' zich naar doordeweekse dagen, waarin het vrij rustig is in de horeca en je zo'n leeg café als groep al gauw 'eigen' kon maken.
Ome Ton kwam net uit een periode van rouw omdat zijn vrouw was overleden. Hij ontdekte het leven opnieuw en dat sloeg om in zoveel levensvreugde, dat dochter Franca op zeker moment het café maar heeft overgenomen om het voor de ondergang te behoeden. Want om het feest in gang te houden gaf ome Ton blijkbaar meer consumpties weg dan dat er werden betaald. En natuurlijk komen daar figuren op af om misbruik van te maken.
Maar voor ons (16-20 jaar) was Ton een echte 'oom', waar we goed mee overweg konden. Onze vriendinnen waren over het algemeen verpleegsters uit het St-Joseph en Bethesda en de Postiljon was onze thuisbasis. Wij waren zo close, dat we Ton ook uitnodigden voor een grote feestavond op de Marinekazerne. Daar genoot hij enorm van en zijn bezoek heeft ook een stukje geschiedenis opgeleverd dat menigeen zich nog kan herinneren.
Een van de organisatoren van het feest was namelijk een dienstplichtig telefonist, die in zijn burgerbestaan DJ was bij de Avro. En omdat dit feest zo professioneel was georganiseerd, kwamen er hoge officieren van het ministerie in Den Haag tijdens dit feest een kijkje nemen.
Aan het eind van de avond presteerde ome Ton het om letterlijk, met zijn armen opzwaaiend en grote passen nemend, de poort uit te marcheren met de met gouden randen belauwerde pet van de hoogst aanwezige vlagofficier op. Dat gaf uiteraard grote consternatie en heeft later geresulteerd in zoekacties in de stad door Marechaussee en MP (Marine Patrouille, een soort militaire politie), maar die pet is geloof ik nooit meer boven water gekomen.
Ton zijn motto destijds was: "Daggie uit, happie eten!" en hij kon helemaal uit zijn dak gaan, dansend met zijn armen in de lucht, bij de song Borriquito van Peret.
N.B. : Ton Geelen overleed op 3 juni 1991 op 72-jarige leeftijd.
Vakantie
Brabantse Annelia en Hanneke zijn in de zomer van 1968 in Vlissingen op vakantie. Overdag genieten ze van het Nollestrand en de avonduren vloeien over in nachturen in de Vlissingse café's. Vooral Hanneke weet niet van ophouden. Er zijn al heel wat nachtjes voorbij gegaan dat ik mijn bed niet eens zag.Annelia doet het wat rustiger aan en zoekt toch zeker voor een paar uurtjes haar luchtbed op. Vaak brengen de onafscheidelijke boezemvriendinnen, die de laatste drie jaar vakantieliefde en -leed delen, de avond/nacht door in café De Postiljon. Voor Hanneke is dit het stamcafé, want ze beschouwt de barhouders Franca en John Geelen als haar vrienden. Als De Postiljon sluit zakken de meiden af in de richting van etablissementen die een vergunning hebben om tot diep in de nacht open te blijven.
Bijzonderheden
- Theo Hoorenman - portier
Zie ook
Externe links
Bronnen
- Foto's: Gemeentearchief
- Krantenknipsels: Krantenbank Zeeuwse Bibliotheek