Noordzeeboulevard
Boulevard de Ruyter 2
Vlissingen
In het karakteristiek gebouw op de hoek van Boulevard de Ruyter en Beursplein was van 1909 tot 1970 Hotel Noordzeeboulevard gevestigd. Eigenaars waren D. Bos en de familie Smits.
Inhoud
Geschiedenis
| 1909
|
D. Bos D. Bos neemt in 1895 het café over van A. But die naar de Joost de Moorstraat (But (2)) vertrekt. Het gebouw staat op de hoek van Noordzee Boulevard en het Beursplein. In 1909 wordt Café Bos op het Beursplein en aan de Noordzee Boulevard deels afgebroken en er ontstaat een nieuw Café-Restaurant boven aan de Oprit. Het wordt op 2 oktober 1909 door directeur D. Bos geopend. |
| 1911
|
J.G. Meijer Jan Gerard Meijer vraagt in januari 1911 vergunning aan voor verkoop van alcoholhoudende dranken en in juli vergunning voor verkoop van sterke drank in het klein aan logeergasten. |
| 1912
|
N.V. Zeebad Vlissingen, G. van Gijtenbeek en J.E. Bindels In 1912 komt Noordzeeboulevard in handen van de N.V. Zeebad Vlissingen. Directeur van de N.V. Zeebad is op dat moment J.G. Meijer. In 1913 komt G. van Gijtenbeek uit Amsterdam naar Vlissingen,hij wordt de nieuwe gerant in Noordzeeboulevard. In 1915 vertrekt hij naar Rotterdam. Na het overlijden van J.G. Meijer in 1918 volgt J.E. Bindels hem op. Drie jaar later gaat de N.V. failliet en de bedrijven worden afzonderlijk verkocht. |
| 1921 ca.
|
A.W. Smits en B.J.H. van Dijk Soerewijn A.W. Smits koopt Noordzeeboulevard en Hotel Zeeland. B.J.H. van Dijk Soerewijn wordt aangesteld als gérant. |
| 1947
|
H.J. Smits en P.J. Smits In de oorlogsjaren wordt het hotel door de Duitsers gevorderd en in 1947 (het afweergeschut stond nog op het dak) dient de nieuwe eigenaar zich aan, H.J. Smits, zoon van A.W. Smits. Het hotel wordt gemoderniseerd en uitgebreid, een naastgelegen pand erbij gekocht en zo ontstaat er een grote eetzaal. P.J. (Piet) krijgt in 1958 officieel de leiding. Aan het eind van de zestiger jaren moet hi,j gedwongen door een hernia, een stapje terug doen. Zoon Henk neemt de zaak enige tijd waar, maar ziet voor zich zelf geen toekomst in Noordzeeboulevard. Op 15 september 1970 sluit Piet Smits de deuren van het hotel. Het wordt nog datzelfde jaar verkocht aan het Belgisch Loodswezen, dat het in gebruik neemt als logiesruimte voor de loodsen. In mei 1977 laat het Belgisch Loodswezen het pand slopen en bouwt een geheel nieuw onderkomen voor haar loodsen. |
Foto's
Meer afbeeldingen zijn te vinden op Noordzeeboulevard/foto's
Noordzeeboulevard ca. 1925
Noordzeeboulevard in 1958
Noordzeeboulevard aan de achterkant op het Beursplein ca. 1950
Nieuwendijk met Flandria en Hotel Noordzeeboulevard 1955-1960
Interieur Noordzeeboulevard in 1968
Interieur Noordzeeboulevard met gasten in 1968
Verhalen
Diefstal
In oktober 1913 wordt in de rechtszaal de zaak behandeld tegen de dienstbode P. de R. die in het Hotel Noordzeeboulevard verschillende dingen wegnam, zoals dekens, lakens, kussenslopen, een koffiekan, lepels, vorken enz. De eerste getuige, hotelhouder P. van Gijtenbeek, erkende de voorwerpen als uit het hotel afkomstig. De agent van politie, J.J.M. Drent, nam de voorwerpen bij beklaagde in beslag en ook een bankbiljet van tien gulden.
Beklaagde bekende volledig. Het bankbiljet en nog een ander waarvoor zij kleren kocht, nam ze weg uit de koffer van kelner Ewijk op kamer 13. Daar Ewijk niet aanwezig was werd de zaak enige tijd geschorst.
Na de schorsing kreeg Ewijk van de president een aanmerking niet op tijd te zijn geweest, waarna hij verklaarde van maart tot september in genoemd hotel werkzaam te zijn geweest en het geld te hebben gemist. Zijn koffer was op slot en de sleutel zat in de zak van het vest dat aan de deur hing. De eis luidde vier maanden gevangenisstraf wat uiteindelijk ook de straf werd.
Feestje
Op 1 november 1953 vierde de heer L. Kooman, ober-kellner in Noordzeeboulevard, zijn 25-jarig dienstjubileum. De fa. H.J. Smits en Zn. verbond aan dit jubileum een feestavond voor het personeel. In het 'groene zaaltje' sprak de heer H.J. Smits de jubilaris, die met zijn vrouw en kinderen aanwezig was, toe. Hij memoreerde de prettige samenwerking in de afgelopen 25 jaar. De zoon van de heer Smits, de heer P.J. Smits, speldde de jubilaris vervolgens een medaille van de 'Horecaf' op de borsat en bood hem tevens een diploma van deze bedrijfsvereniging aan.
Voorts kreeg de heer Kooman enkele waardevolle cadeaus en zijn vrouw mocht vele bloemen in ontvangst nemen. Nadat de jubilaris bedankt had voor de waarderende woorden en de fraaie cadeaus, bleef men nog gezellig bijeen.
Chevalier du Tastevin
Uit de PZC d.d. 8-12-1962:
Begrijpelijk dat er bij gebeurtenissen van een dergelijke orde geen siroop en prik wordt opgediend. 't Is bijna niet te geloven maar het is waar: zodra, na afloop van het jaarlijkse feest, de chevaliers het Chateau du Clos Vougeot beginnen te ontruimen, zorgt de politie voor een waterdichte afzetting van de weg Nuit-Saint-Gerorges naar Dijon. Die nacht is de weg voor de wijnridders. Niemand anders mag die weg berijden. Misschien dat men het ook zonder politie-afzetting wel zou laten.
Gelukkig maar dat de publieke opinie in Nederland een dergelijke overheidsmaatregel niet zou accepteren. Gelukkig ook maar dat de overheid er niet over zou piekeren. Het wordt iets minder bedenkelijk als men weet, dat de politie bovendien chauffeurs achter de hand heeft; de ridders worden bij het verlaten van het chateau grondig bekeken en waar nodig wordt eenvoudig een overheidschauffeur toegevoegd. Die wegafzetting is dus eigenlijk een extra voorzorgsmaatregel. Maar 't blijft te gek, zelfs om het met de kwalificatie 'Frans' in het vergevelijke te trekken.
Toen vorige week de inwijdingsceremonie met een omvangrijk etentje op het Chateau du Clos Vougeot op dreef kwam zei Smits' tafeldame: "Jij kunt er ook goed tegen". Smits voelde er, als hoteldirecteur uit commerciële overwegingen uiteraard alles voor om in het gezelschap te worden opgenomen. Maar een overheidschauffeur zou voor hem niet nodig zijn.
Nog maar pas, door mist opgehouden, uit Frankrijk teruggekeerd, vertelt hij: "Dat diner wordt in een grote schuur gegeven, een schuur met een uit aangestampte aarde bestaande vloer. Jij kunt er ook goed tegen, zei die dame. Ik zei: "moet je eens onder tafel kijken".
Smits had ook vóór het etentje, toen de adspirant-ridders een test moesten doorstaan in de wijnkelders van het chateau - proeven en keuren - een bedachtzaam gebruik gemaakt van zijn tastevin, het proefschaaltje, zoals de nieuwe ridders bij de slagceremonie in zilver wordt uitgereikt. Na de ceremonie kwamen er nog eens zeventien verschillende wijnsoorten op tafel.
"Proeven is niet zo moeilijk", herneemt Smits, "maar je moet het ook kunnen uitspuwen. En dan, om de smaak van de vorige wijn weg te nemen, oud brood eten. Drie dagen oud brood. Ontzettend droog, moet je malen. De ceremonie op zichzelf is wel zo iets moois. Ik kwam zelfs voor de Franse TV, omdat de Amerikaanse ambassadeur tegelijkertijd tot ridder werd geslagen. Er waren ongeveer zeshonderd gasten om de installatie bij te wonen. Deze lui, zoals dit poppetje, een mannetje of acht negen komen binnen onder klaroengeschal. Daarbij is ook de ceremoniemeester met een staf vol tastevins. Dan krijg je de ridderslag met een wijnrank. Op de linkerschouder en op de rechterschouder. En een zoen. Linkerwang, rechterwang. Het diner is iets fantastisch. Koks dragen een heel gebraden wild zwijn op hun nek de schuur binnen. Het is natuurlijk bekend dat op dit feest enorme hoeveelheden wijn worden gedronken. Toch waren er meer, die het handig oplosten. Ik had gezien dat een dame een wijnfles liet vullen met water. Is het lekkere wijn, vroeg ik. Kreeg ik ten antwoord: dat is een heel oude Bourgogne van 1933. Voor mezelf was het vanzelfsprekend een eer uitgenodigd te zijn. Je wordt behoorlijk aan de tand gevoeld over wijnkennis. Hoe men chevalier du tastevin wordt? Op voordracht van twee mannen. De kennis? Door ervaring, ook wel uit boeken, maar het is toch de praktijk die het moet doen. In Frankrijk heb ik meer gekeken dan gedronken. Zo heb ik er enorm veen bijgeleerd. Bij de test moet je kunnen zeggen of ze jong is, iets over de volheid, de kwaliteit van de wijn. En je moet het weten uit te spuwen...
Smits, in Bourgondië tot ridder geslagen, is niet als een geslagen man teruggekeerd. Het lijkt er zelfs op of zijn mooiste ervaring op de terugreis lag. Van die ervaring vraagt hij speciaal en nadrukkelijk vermelding. "Dinsdagavond waren we in Breskens. Mist, konden niet over. Een hele nacht hebben we daar gezeten. Maar woensdag, nog mist, moesten en zouden we over. We charterden een vissersboot, de URK 35. We waren echt wel een beetje bang, gingen zelfs bij de visnetten staan en zeiden: als er iets gebeurt kun je je hier misschien nog het beste aan vasthouden. Tweemaal liepen we vast. We kwamen voor Britannia uit...Onderweg vroeg ik een va die Urkers: ben je nu niet bang? Hij wees met zijn vinger naar boven en zei: er is maar één die hierover beslist en voor de rest zien we 't wel".
Herinnering
"Piet Smits heeft zijn ouderwets, maar gezellig familiehotel in 1970 verkocht aan het Belgisch Loodswezen, die er een logiesgebouw met slaapgelegenheid voor 86 loodsen neerzet. Wie heeft er zijn minnares over de drempel van kamer 8 gedragen? Dat was de bruidskamer. Wie kon met een pintje, zalig in het zomerzonnetje zittend op Piets terras, de smekende blik weerstaan van Beer, de grote goedaardige hond als je wat bitterballen of een kroket had besteld? We hebben hem eens met een pet en een zonnebril op achter het stuur van Piet z'n Triumph gezet."
Bijzonderheden
- N.V. Zeebad Vlissingen, opgericht in 1911 onder directie van J.G. Meijer (v/h Fa. Meijer Reuser & Co.). De N.V. heeft o.a. Noordzeeboulevard, Wilhelmina Badpaviljoen, Grand Hotel des Bains, Strandhotel en Hotel Zeeland onder zijn beheer.
- B.J.H. van Dijk Soerewijn, afkomstig uit Den Helder, is van 1919 tot 1924 gérant in Noordzeeboulevard. Daarna wordt hij directeur van 'Grand Hotel Britannia', geëxploiteerd door de 'Stoomvaart Maatschappij Zeeland'.
- A.W. Smits was tevens eigenaar van Café De Schelde in de Aagje Dekenstraat (1893) en Hotel Albion aan de Koningsweg (1903). Hij overleed op10 januari 1925.
- P.J. Smits is tot 1947 gerant in De Vergenoeging op de Vlasmarkt in Middelburg.
- Medewerkers: A.H. van Erkel, van 1925 tot 1936 chef-kok. Wordt in 1936 exploitant van Hotel Goes
Zie ook
Externe links
Bronnen
- Foto's: o.a. Gemeentearchief Vlissingen
- Foto's: Collectie Wim de Bruijne en Joke Vantricht-van Oorschot
- Krantenknipsels: Krantenbank Zeeuwse Bibliotheek
- Herinneringen uit "De Ruyterschool 1903/1978, uitgave t.g.v. driekwart eeuw Zeevaartonderwijs in Vlissingen"