Vlissingen Dronk

Huidige versie van 15 apr 2020 om 21:09

De Stationsrestauratie heeft een lange geschiedenis. De eerste versie van 'Station-Haven' dateert uit 1872. De restauratie wordt beheerd door de 'Maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen'.
Het tweede 'oude station' dateert uit 1894. Ook dan is de restauratie onderdeel van de 'Maatschappij tot Exploitatie van Staatsspoorwegen'. De exploitatie is in handen van de Fa. Meijer, Reuser en Co. Op 30 november 1906 wordt deze vennootschap ontbonden.
In de eerste jaren wordt gesproken van een buffet, later heet het stationsrestauratie. Dit gebouw wordt in 1944 door een bombardement verwoest en in september 1950 herrijst een compleet nieuw gebouw met uiteraard een nieuw restaurant. Vanaf 1990 heet het Visrestaurant en Cateringbedrijf "Het Station".

Geschiedenis

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Het Station/foto's

• 

  Stationsrestauratie 1890-1894

• 

  Stationsrestauratie 1900-1901

• 

  Stationsrestauratie 1941

• 

  Stationsrestauratie 1951

• 

  Ad Hamers in de verbouwde stationsrestauratie 10-6-1993

• 

  Groeten uit Vlissingen

Verhalen

Jeugdige Deugnieten

Bericht uit de 'Nieuwe Goesche Courant' d.d. 20-7-1875: "Drie jongens, waarvan een 11, een 13 en een 15 jaren telt, zijn Zondagavond der vorige week te Vlissingen gearresteerd wegens diefstal van twee kruiken jenever en een kruik bier, ten nadeele van den stations-restaurateur aldaar. Deze daad op zichzelf zou zoo vreemd niet zijn, ware het niet dat de diefstal met eene schrier ongelooflijke brutaliteit is gepleegd. De jeugdige dieven hebben nl. in een voorlokaal van het huis weten te dringen en hebben de jenever uit een daar aanwezig vat getapt en, na ze zorgvuldig verborgen te hebben, op verschillende tijden opgedronken. Dat deze jeugdige deugnieten niet vatbaar zijn voor verbetering, kan blijken uit de omstandigheid, dat de twee jongste reeds twee en de oudste reeds drie vonnissen wegens diefstal hebben ondergaan".

Te water

Op vrijdagavond 11 augustus 1876 te half 8 uren viel jet zoontje van de heer Boogaart, restaurateur aan het Havenstation in de vluchthaven bij de pontonbrug in het water. De matroos van het stoomschop 'Stad Middelburg', J. van der Eijk, dit ziende, sprong onmiddellijk gekleed te water en mocht het genoegen smalen de in levensgevaar verkerende knaap van een wisse dood te redden en alzo aan zijne ouders terug te schenken.

Handen omhoog of...

Een nog jeugdige vaandrig die, op reis van Arnhem naar Zeeuwsch-Vlaanderen, zich zondagmiddag in de wachtkamer va het station te Vlissingen bevond, werd door enige zeelieden de vraag gesteld of hij een revolver bij zich had, waarna ze hem begonnen te plagen. De vaandrig trok daarop zijn wapen en bedreigde daarmee de zeelieden. Enkele oudere mensen en de kelner wisten de vaandrig, die nogal nerveus optrad, te kalmeren en hem te bewegen zijn pistool bij het buffet in bewaring te geven. Daarna verliet hij het station. De politie heeft het pistool in beslag genomen en stelt een nader onderzoek in.

Wagon Lits

Uit Het "Walchers Bierboek": Visrestaurant Het Station is altijd een 'Wagons Lits' zaak geweest. Het spoorwegeindpunt Vlissingen diende als bevoorradingsstation voor de restauratiewagens. De oberkelner kon er sappige verhalen over vertellen. Jarenlang diende hij op de internationale treinen in een tijd dat het er heel wat primitiever aan toe ging dan nu. Regelmatig werden de restauratierijtuigen in de nacht op een knooppunt van spoorwegen afgekoppeld en op een zijspoor gerangeerd. Het 'Wagons Lits'-personeel spande dan een hangmat en bracht de nacht tussen de rails door. Soms vroor het een graad of twintig en dan werd de kolenkachel opgestookt. Een avontuurlijk bestaan, maar je was weinig thuis.
Het werken in het Vlissingse stationsrestaurant is een stuk geregelder en minstens zo interessant, omdat het hier geen gewone stationsrestauratie betreft.

Menukaart in braille

Op een dag komt een vriend van Martin Paardekoper het restaurant binnen in gezelschap van een blinde kennis. De blinde man wil iets eten, maar kan zijn keuze pas maken nadat de vriend hem de menukaart had voorgelezen. Dit brengt Paardekoper op het idee om en menukaart in braille te maken. De kaart wordt ontworpen door de heer Van Asten van de Blindenbibliotheek in Den Haag en het Nederlandse Blindeninstituut zorgt voor gratis drukwerk.
Het initiatief wordt overgenomen door de Middelburgse restauratie en Paardekoper heeft goede moed dat ook andere stationsrestauraties het voorbeeld zullen volgen.
In 1979 verschijnt in kranten het bericht dat de keten wegrestaurants van Albert Corner hun menukaart gaan uitbreiden met en katern in braille. Het idee zou afkomstig zijn van de Werkplaats Nieuw Unicum in Zandvoort, die samen met de Vereniging Het Nederlandse Blindenwezen de zaak hadden aangekaart bij de AC-restaurants. Het bericht werd besloten met de zin: "Helemaal de primeur hebben deze restaurants niet, maar het is wel voor het eerst dat op grotere schaal deze service wordt geboden".

Verzet tegen friettent

De tijdelijke verhuizing van Cafetaria Koko van het Oude Veerplein naar het Stationsplein roept verzet op bij beheerder Wesseling van Het Station. Hij spant een kort geding aan tegen de familie Fliers. Er zou geen zekerheid bestaan over het tijdelijk onderkomen van Koko en bovendien is hij van mening dat beide ondernemingen 'vissen uit dezelfde vijver', waardoor hij omzetverlies lijdt. De rechter beslist echter anders en Koko mag zijn frites en snacks verkopen op het Stationsplein. "Een terechte beslissing", vindt Edwin Fliers. "Bij ons kun je een bakje frites kopen, in 'Het Station' eet je à la carte". Ook de commissie bezwaar- en beroepsschriften van de gemeente Vlissingen stelt Wesseling in het ongelijk, zijn bezwaren worden ongegrond verklaard. Het college van B & W neemt het besluit van de commissie over, Koko mag op het Stationsplein blijven staan.

De ober en het ontbrekende tafeltje

Door Jan Willemsen

Toen de ober van de stationsrestauratie die ochtend het terras opliep om alle tafelbladen van een schoon zeiltje te voorzien, zag hij dat er één tafeltje ontbrak. Er zat geen patroon meer in de opstelling. Het tafeltje het dichtst bij de ingang was verdwenen. Even fronste hij zijn voorhoofd, keek om zich heen in de hoop nog iets van het ontbrekende terug te kunnen vinden, toen hij afgeleid werd door een meisje met een reiskoffer die voor de muur van het terras stilhield en hem vroeg: "Hoe laat gaat de volgende boot naar Breskens?" "Uh," de ober, die even van zijn stuk gebracht was door haar verschijning, keek op de grote stationsklok rechtsboven hem en zei: " Nog een kwartier juffrouw, de boot is net vertrokken." En zich herpakkend in zijn rol als dienstverlener: "Maar komt u verder, u kunt hier wachten. De koffie is bruin."
De zon had het terras op het stationsplein opgewarmd en steeds meer reizigers, zowel voor de trein als voor de veerboot, hadden er een plekje gevonden en koesterden zich in de warmte. Ondertussen had de ober de parasols, met uitnodigende reclame van een bekend ijscomerk, door een gat in het midden van het tafelblad gestoken, met de punt in een met beton verzwaarde voet. Hij hield er één over.

Op het opstelterrein tegenover het stationsgebouw kwamen steeds meer voertuigen die een plaatsje kregen in de banen, hun aangewezen door geüniformeerde agenten van de PSD, druk wijzend aan het begin van de opstelstroken. "Baan 1 mevrouw, U baan 2. Nee, die kant mijnheer, vrachtwagens in baan 8.” Een mooie nieuwe zomerdag kwam op gang en naast het woon werkverkeer waren er veel vakantiegangers, toeristen en dagjesmensen die hun dagje uit of vakantie zouden beginnen met een vaartochtje over de Westerschelde. Kon je vrije dag beter beginnen? Een zware dreun uit een scheepshoorn deden de wachtenden, zowel op het terras als in de auto's, opkijken toen een groot vrachtschip, getrokken door sleepboten van de S.H.V, de buitenhaven van Vlissingen verliet op weg naar zee. Gele bussen van de Z.W.N. voerden nieuwe passagiers aan voor de boot en iedereen haastte zich naar de kaartverkoop om daarna gedwee een plaatsje te zoeken in de rij achter de slagboom. De boerinnen in klederdracht met hun beste muts op en bloedkoralen om hun nek, hun zwarte tassen stijf omklemmend.
Het meisje met de reiskoffer keek op van haar ansichtkaart 'Groeten uit Vlissingen' - een groet aan haar moeder - omdat de ober haar aantikte. “Juffrouw, daar komt hij,” wijzend naar de brug waarachter de witte opbouw van de veerboot zichtbaar werd. Een luid schurend geluid van staal tegen het houten remmingswerk, rook uit de beide schoorstenen. “Oh, bedankt,” zei ze. “Wilt u deze kaart voor mij posten?” “Ja natuurlijk juffrouw.” Ze staat op, pakt haar koffer, knikt naar de ober, verlaat het terras, steekt de weg over en mengt zich tussen de wachtenden achter de paaltjes met de kettingen, waar kinderen op schommelen en mee ronddraaien. “Goede reis,” roept de ober haar na, maar zijn stemgeluid gaat verloren in het lawaai van de vrachtauto’s die als eerste het autodek van de Prinses Irene verlaten en al hun pk’s nodig hebben om bij de lage waterstand de helling te kunnen nemen.

En het ontbrekende tafeltje? Dat heeft nog jarenlang dienst gedaan achter in de tuin van mijn ouders.

Bijzonderheden

• Naast het eerste station van de 'Staatssppoor' waren er ook bootverbindingen van de 'Provinciale Stoombootdienst' en de 'Stoomvaart Maatschappij Zeeland'.
• "Het enige dat nog echt doet denken aan een stationsrestauratie is de grote wandklok die de exacte NS-tijd aangeeft".
• In 1993 wordt het interieur aangepast aan de landelijke huisstijl. I.v.m. met de werkzaamheden worden gasten ontvangen in een noodgebouw voor het station. Ad Hamers start tevens met catering in sneltreinen. Dit werd voorheen vanuit Rotterdam en Amsterdam geregeld.
• Tijdens de verbouwing in 2013 en 2014 is culinaire duizendpoot Piet Huisman, een 'soort Herman de Blijker' actief om het nieuwe concept op te zetten. Piet heeft op Terschelling een eigen brouwerijtje.
• Anekdote van Bet Busink bij de afbeelding van het placemat op Het Station/foto's: "We vertrokken eind 1979 met de Nedlloyd Ebro vanuit Vlissingen (manlief was 3e stuurman) naar Jakarta, samen met de officierscrew mosselen gaan eten en de 2e stuurman zei voor de grap dat ie het stuwplan moest veranderen omdat het hier Flessinga heette in plaats van Vlissingen".
• Vanaf 10 oktober 2016 worden de snacks in 'The Kiosk' verkocht uit snackautomaten.

Medewerkers

• Jan Kaasenbrood en mevrouw Ham - kiosk Station
• Riekje Joosse en Jannie Meulmeester jaren '70
• Ron Dunnes - was 16 jaar chef-kok. Later chef-kok in Stefano's en eerder als bedrijfsleider bij De Gebakken Peertjes in Domburg
• Evelien Frie

Onder Dettingmeijer en Kerbert:

• R. Nicodem en N. Nicodem - bedrijfsleiders
• M. Tax - gastheer
• C. Vos - gastvrouw
• R. Roelands - chef-kok
• R. Hendrikse - sous-chef

Zie ook

Externe links

• Rustauratie Het Station
• Drive-in-bioscoop 21 augustus 2015
• Drive-in-bioscoop 22 augustus 2015

Bronnen

• Wagon Lits: Tekst Rinus van Reems, uit het "Walchers Bierboek", uitg. J. van Schaik 1986
• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeuwse Bibliotheek
• PZC 1-3-1984, 30-11-1990, 9-12-1995, 19-2-2004, 9-12-2004, 21-4-2005, 29-4-2010
• Foto Wesseling en Frie: De Faam 22-2-2011
• Foto's: Leo Platteeuw en Jan de Ridder
• Foto's: Collectie Joke Vantricht-van Oorschot
• Foto Herman Krebbers: Beeldbank Zeeuwse Bibliotheek
• Foto terras 2013 en nieuwe keuken feb. 2014: Het Station op Facebook Restaurant Het Station
• Foto Herbert Dettingmeijer: PZC 24-9-2010
• Artikel Station Huisman: PZC 21-3-2014
• Verhaal ontbrekende tafeltje: Jan Willemsen