Vlissingen Dronk

Huidige versie van 9 feb 2018 om 20:35

In de seventies is het terras van Bianca naast de Dames Maters een populaire plek op Boulevard Evertsen. Krijgt in 1984 opvolger La Saladerie en later Evert.

Geschiedenis

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Bianca/foto's

• 

  14 september 1977: Piet Adriaanse, Bart Knegt, Ad van de Woestijne, Hans Koningstein, Jan van Gorp, Kees de Munck. Man voor de deur (deels zichtbaar) is eigenaar Joop Schouten

• 

  Terras Bianca 1976 met o.a. John Hendriks (achteraan met bril), Frans de Ridder

• 

  Terrras Bianca 1977. Op de foto: Joke van Oorschot, Piet van Eck, Wilma Aarnoutse, Heleen Joziasse, Sjaak de Klerk, Frans de Nooijer, Margie Quick

• 

  Terras Bianca 1977. Op de foto: Henk Lugtenburg, Joke van Oorschot, Piet van Eck (krullebol), Mattie Joziasse

• 

  Terras van Bianca en Gezusters Maters in 1969

Verhalen

Heropening

Uit de PZC d.d. 18 maart 1967:
Na een winter van hard werken door Schouten en zijn vrouw - die naar haar zeggen ook 'veel puin geruimd en muren gekrabd' heeft - is Bianca vrijdagmiddag heropend.
Het geheel verbouwde hotel en restaurant is groter en zeker mooier geworden. In de vijfenzestig jaar dat de zaak al bestond as er nooit iets aan gebeurd, dus nodig was het wel. Het resultaat mag er zijn: een 80m2 grote en ruime zaal, met een combinatie essen- en teakhouten wand, lichtgroen gemarmerde vloer en roodhouten vakverdeelde plafond. Achter de lange bar heeft Schouten een oude champagnekoeler staan die tevoorschijn was gekomen uit een oude tunnel onder de kelder van het café. Binnenkort zal er ook een nieuw terras en een nieuwe voorgevelverlichting komen, alles naar eigen ontwerp van Schouten. Ook de zeven hotelkamers en het woonhuis hebben een opknapbeurt gehad. Men wacht nu op het volgende seizoen en op mooi weer.

Restjes uit flesjes

Henk Feij deed vakantiewerk in de eerste jaren van de familie Schouten.
"In de voor?zomer, afwashulp à f 1,10 per uur. Ik ruik nog de gebakken schnitzelgeur gemengd met schuurmiddellucht. Was wel schoon hoor. Teruggekomen restjes uit de flesjes Underberg nam ik tot mij…. Een soort hoestdrank. Door Duitsers gedronken - Bie de koffie."

Klap voor zonaanbidders

Uit de PZC d.d. 4-3-1978:
Voor zonaanbidders zal het bericht wel als een klap aankomen: als zij zich dezer dagen, tijdens mild voorjaarsweer, willen koesteren in de warmte van de zonnestralen, zullen zij er op voorbereid moeten zijn dat de keus uit boulevardterrassen wéér meer is beperkt. Want hotel-café-restaurant Bianca gaat sluiten. En dat betekent ook het einde van het terras bij deze uitspanning. Bianca krijgt een andere bestemming. Het pand is verkocht aan de Rabobank, die ter plekke een flatgebouw wil optrekken.
Maar daarmee raakt de boulevard toch maar mooi weer een gezellige pleisterplaats kwijt. En we waren de klap van het bericht dat de gezusters Maters met hun terras stopten, nog maar amper te boven.
Hoewel: de eigenaar van Bianca maakte dat gemis weer wat dragelijk door het terras van de gezusters Maters bij het zijne te trekken, zodat ongeveer vijfenzestig plaatsen beschikbaar kwamen voor zonaanbidders en boulevardkijkers.
Maar er is een lichtpuntje: er bestaan plannen om het plateau bij de souvenirtent op de boulevard weer in te richten als terras. De exploitant van deze toeristenwinkel heeft de stoelen en tafels van Bianca overgenomen. Blijft er toch nog iets van het oude en vertrouwde behouden. Maar het is wel een schrale troost. De gezelligheid op de boulevard, die toch al zo ver te zoeken is, loopt met de verdwijning van dat knusse en sfeervolle terras weer een lelijke deuk op. Als er met diezelfde regelmaat aan de sociale functie van de boulevard wordt geknabbeld hebben we over een paar jaar niks meer over. Mogen we zelf onze stoelen meebrengen om op de glooiing plaats te nemen.
Dolf (Van Hoeijdonck) moet blijven, is er pas strijdlustig geroepen, na de melding dat de friteswagen van Dolf op het Bellamypark moet verdwijnen. Is er nou niemand te vinden die zich eens sterk maakt voor het behoud van de boulevardterrassen?

Echtpaar Van Gelderen

Uit De Faam d.d. 29 mei 1985:
De ontvangst is gereserveerd, doch hartelijk. "Ik zal geen onwaarheden verkondigen. Je leest maar al te vaak in de krant uitspraken van mensen dat je denkt: tjonge, tjonge. Als het gros van het publiek eens achter de schermen zou kunnen kijken, zou het zich rot ergeren of doodlachen".

Op bezoek bij het echtpaar Van Gelderen, uitbaters van het restaurant La Bonne Auberge in Koudekerke: dat de kenners ongetwijfeld zullen kwalificeren als 'het betere restaurant, zonder veel poespas'. "We proberen inderdaad gewoon te doen", legt A. van Gelderen (59) uit. Zijn vrouw, A. van Gelderen-Brangen (50) beaamt wat haar man zegt. Zonder aarzeling of oogknipper melden ze trots dat ze niet uitsluitend als levensgezel een goede keuze voor elkaar maakten. Ook als zakenpartners klikt het voortreffelijk. Als zij even koffie is gaan halen, benadrukt hij peinzend: "Als je vrouw niet voor de volle honderd procent achter je staat kun je maar beter stoppen met zaken doen en een vast baantje zoeken".
Zo'n zeven jaar geleden nam het echtypaar Van Gelderen een moeilijke beslissing: ze kochten La Bonne Auberge in Koudekerke, nadat ze bijna twintig jaar uitspanningen aan de boulevards in Vlissingen exploiteerden. Eerst Hotel De Vries, waar nu La Saladerie is gevestigd, en daarna Hotel Riche, waar nu onder de naam De Lamme Goedzak zaken worden gedaan.
Van Gelderen leerde het vak in Bussum, Oegstgeest, Den Haag en Parijs. Mevrouw groeide op in het zakenmilieu, haar ouders hadden een manufacturenwinkel. "Ik nam me voor om nooit met een zakenman te trouwen", lacht ze nu. "Je hoort wel eens mensen zeggen dat ze in een bepaald vak zijn gerold. Nou, ik ben er letterlijk in getrokken", legt hij uit. "Mijn broer werkte zo tegen de Tweede Wereldoorlog in een uitkijktoren in Valkeveen. Maar hij had één probleem: hij kon moeilijk opstaan 's morgens. Op een zondagochtend heeft mijn vader me er naar toe gestuurd. Ik was toen dertien. Tot 1942 heb ik er gewerkt. Ik k reeg een cent voor een flesje priklimonade dat ik verkocht. Telkens moest ik honderdelf treden op en af. Er waren zondagen dat ik wel meer dan zeven gulden verdiende. Ik heb sindsdien dan ook een vreselijke hekel aan trappenlopen."
De Duitse bezetters argwaanden de uitkijktoren en sloopten het gevaarte in 1942. Tot na de oorlog bleef Van Gelderen zonder werk, ook al omdat hij het vertikte om voor de Duitsers te werken. Op zestienjarige leeftijd dook hij onder. Na de oorlog ging hij als soldaat naar Nederlands Indië. En zo rond 1949 begon hij aan zijn definitieve horeca-carrière.
In 1955 vestigde hij zich samen met zijn vrouw in Vlissingen, die inmiddels voor zichzelf had uitgemaakt dat ze met haar man best een eigen zaak zou kunnen beginnen. "We zijn naar Koudekerke gekomen voor de rust", legt zij uit. En: "De Boulevard was gewoon veel te druk. Ik kom er nu nog wel eens en zie dan pas hoeveel volk er bijvoorbeeld op een mooie zondag op de been is". Hij: "Niet dat we genoeg hadden verdiend. We zijn hier in Koudekerke immers opnieuw begonnen. En in de loop der jaren hebben we nog heel wat moeten investeren om het interieur naar onze zin te krijgen".
"Koudekerke is een heerlijk dorp", beamen beiden. "We kunnen hier op een rustige manier ons vak uitoefenen. Dat wil zeggen aandacht schenken aan de producten die we leveren. Steeds er voor zorgen dat wat we serveren vers is en een goede kwaliteit heeft. Als iemand bijvoorbeeld asperges bestelt, komen er ook asperges op het bord. Niet drie van de stengeltjes. En dat geldt ook voor een tournedos of zeetong. Wie dat bestelt, rekent op een goede portie. We doen niet mee aan die zogenaamde 'nouvelle cuisine', allemaal kleine hapjes waarna de gasten nog met honger naar huis gaan. Kortom: kwalitatief en kwantitatief op een optimaal niveau werken".

Hoewel ook veel toeristen La Bonne Auberge weten te vinden, ontvangen de heer en mevrouw Van Gelderen toch hoofdzakelijk Zeeuwen. Opvallend daarbij is - zo merkt Van Gelderen op - dat er veel mensen uit Zuid-Beveland verse kreeftensoep komen eten. En te verwachten is dat de klanten van het restaurant gerekend kunnen worden tot de 'kritische klanten'. Van Gelderen geeft op die veronderstelling opmerkelijk antwoord. "Ik geloof niet dat we zulke kritische klanten hebben". En: "Ik voel me gevleid door terugkerende mensen die ook elders veel uit eten gaan...."

Bijzonderheden

Begin jaren zestig geeft Autorijschool Hameeteman wekelijks op donderdagavond theorielessen in Hotel Bianca.

Zie ook

Externe links

Bronnen

• Foto's: Gemeentearchief Vlissingen
• Foto's terras 1977: Joke Vantricht-van Oorschot
• Foto terras 1977: Hans Koningstein
• Krantenknipsels: Krantenbank Zeeland Zeeuwse Bibliotheek
• Verhaal Van Gelderen: De Faam 29 mei 1985