Vlissingen Dronk

Wilhelmina Badpaviljoen

Boulevard Bankert 110
Vlissingen

Badpaviljoen Wilhelmina, van 1907 tot 1937 op Boulevard Bankert. In de begin jaren café-restaurant annex pension, groeit later uit tot dans- en feestzaal. Opvolgers zijn Intime en Cosy Corner

Inhoud

1 Geschiedenis
2 Naamgeving
3 (Oud-) Personeel
4 Bijzonderheden
5 Foto's
6 Mooie verhalen
7 Externe links
8 Bronnen

Geschiedenis

1907

J. Daalhuizen

Het 'Badpaviljoen Wilhelmina' wordt op 5 mei 1907 voor het publiek geopend. Eigenaar J. Daalhuizen hoopt op druk bezoek te mogen rekenen, daar het paviljoen een heerlijk Land- en Zeezicht biedt. Op 3 oktober 1907 plaatst hij een advertentie waarin hij zijne inrichting beleefd aanbeveelt tot het geven van partijen, bruiloften en diners. Bewijzen van tevredenheid ter inzage.

1912	N.V. Zeebad Vlissingen en C. Appels Vanaf 1 mei 1912 wordt het paviljoen eigendom van N.V. Zeebad Vlissingen, evenals het Grand Hotel, het Strandhotel, Hotel Noordzeeboulevard en Hotel Zeeland. Directeur van de N.V. is J.G. Meijer, de exploitatie van Wilhelmina komt in handen van C. Appels.

1914	M. Mol Van 1914 tot 1924 is M. Mol de exploitant van Wilhelmina. In 1918 wordt het paviljoen openbaar verkocht.

1924	Onbekend Op 6 februari 1924 wordt Paviljoen Wilhelmina opnieuw publiek verkocht. Koper is A. Caljé, voor fl. 14.600,- wordt hij de nieuwe eigenaar.

1925	F. Ots Het nieuwe seizoen 1925 wordt geopend door F. Ots (eigenaar Concertgebouw).

In januari 1935 vindt wederom openbare verkoping plaats. Café-Restaurant Wilhelmina wordt voor fl. 4130,- verkocht aan A. Looten uit Middelburg. In december 1936 volgt opnieuw verkoop, nu bij inschrijving. In het nieuwe seizoen 1937 wordt Wilhelmina opgevolgd door Intime. Na de oorlog komt hier het bekende Cosy Corner.

Naamgeving

(Oud-) Personeel

Bijzonderheden

De opening in 1907 gaat met 'eenige feestelijkheden gepaard'. Eigenaar Daalhuizen biedt leden van de burgersociëteit Wilhelmina en hun dames een soirée aan, gevolgd door een bal. Genoemde sociëteit viert dan tevens haar 10-jarig bestaan.
J. Daalhuizen dient in 1909 een verzoek in om een vergunning boven het maximum, daar 'de localiteit volgens zijn mening, deel uit maakt van een buitengewone inrichting van maatschappelijk verkeer'. Burgemeester en wethouders achten het echter onvruchtbaar om het verzoek voor de inrichting van de heer Daalhuizen te doen, daar de vereisten in artikel 5 der drankwet gesteld, hier in mindere mate aanwezig zijn dan bij het Badpaviljoen. Zij stellen daarom voor afwijzend op het adres te beschikken en aldus wordt besloten.