Vlissingen Dronk

Versie van 2 nov 2014 om 11:32

Beter bekend als de DOP-Soos in de Sarazijnstraat van "De DOP", een groep alternatieve jongeren in de jaren '60.

Geschiedenis

Foto's

Meer afbeeldingen zijn te vinden op Dream At Dawn/foto's

• 

  DOP Soos 1965-1970, bij het raam Rina Hendrikse

• 

  DOP Soos 1965-1970, vooraan Eddy Quite en links Leo van Druten

• 

  Leden DOP bij de fles zonder dop ca. 1965: Sies van As, André Bil, Liesbeth Dronkers, Theo Bosschaart, Hannie Smit, Joke Meulblok, Mattie Matthiijssen, Ruud Murk

• 

  Feestje DOP in Lammerenburg 1966

• 

  Muziekfestival 9-7-1971 Nollestrand t.g.v. sluiting DOP-soos

• 

  Muziekfestival 9-7-1971 Nollestrand t.g.v. sluiting DOP-soos

Verhalen

"The Times they are a'changing" zong Bob Dylan. Theo Bosschaart erkent dat nog steeds. Hij lijdt niet onder het nieuwe tijdsgewricht. Toch heeft hij het idee dat jongeren nu meer gericht zijn op consumptie. “De Dop-soos, ontstaan uit een groepje dat regelmatig bij elkaar kwam op het Stadhuisplein, was anders. Wij praatten veel met elkaar over muziek, boeken en politiek. De Vietnam-oorlog speelde. Wij maakten ook bewuste keuzes: vóór thee, koffie, chocomel en frisdrank én tegen gebruik van alcoholische dranken”. Een aantal jongeren begon zich in Vlissingen te roeren als in de Randstad. Ze vormden, volgens hen, dat wat ontbrak in de Scheldestad: de dop op de fles, het wapen van de gemeente. “De hele wereld om je heen rommelde. Studenten in de VS en later ook in Europa zetten zich schrap. Martin Luther King werd vermoord. Je zag dat de samenleving aan alle kanten niet klopte. De politiek, de school, de krant. Zij waren naar onze mening geheel doordrongen van leugen en bedrog”.
Wat de Vlissingse jeugd met name miste waren gelegenheden om hun ei kwijt te kunnen, een eigen cultuur op te bouwen. De kerken hadden wel jongerensozen, maar daar was het toezicht streng. Chris van Wezel, herinnert zich J. Hintzen. Hij was jeugdleider van Jeugdsociëteit De Sloep, later Jeugdsociëteit Walk Inn. Hintzen liep met een krant rond en sloeg paartjes ut elkaar die te close dansten. Jongeren moesten zich letterlijk gedragen als jong-volwassenen.
De DOP-soos kreeg in 1967 een onderkomen in de Sarazijnstraat (Dream At Dawn). De ruimte had voldoende afmetingen om elpees te draaien. De als paddenstoelen uit de grond schietende bandjes konden er niet terecht. De eigenaren van het Concertgebouw en La Cave haalden wel groepen naar Vlissingen. Dave Berry en The Motions traden in 1966 op in La Cave en Pink Floyd kwam in 1967 in het Concertgebouw. Muziek was belangrijk volgens Bosschaart: “Neil Young, The Doors, The Byrds en Bob Dylan waren favoriet. De wijze woorden van Dylan nam je ter harte”.
Jongeren gaven bij gebrek aan beter zelf gestalte aan hun uitgaansleven. Zij probeerden een nieuwe eigen levensstijl te ontwikkelen en namen af en toe het heft in eigen hand. Piet Klip en drie andere Vlissingers stichtten kosmisch ontspanningscentrum Search for the Sun in het Don Bosco huis aan de Palingstraat. “Beroering beneden de Moerdijk” meldde het blad Hitweek in 1968 na de opening. Search for the Sun was een open soos. Supersister, Static en Livin’ Blues kwamen er. De buurvrouw van Don Bosco stoorde zich aan de concerten. Tijdens het optreden van Livin’ Blues kwam ze in haar peignoir het podium oprennen om de drumstokjes af te pakken. Een drumsolo was haar te veel geworden. Een rookgordijn hing in de zaal. “Moet je je indenken, een Vlissingse in nachtkleding belaagt één van de beste drummers uit die tijd”.

Vlissingen en vooral de jongeren bloeiden op in de tweede helft van de jaren zestig. Zo snel als het kwam, zo snel was het weer verdwenen. Search for the Sun ging in 1970 ten onder en een jaar later volgde de DOP-soos. De Pinkstergemeente kocht van Ome Jan van Loon het Concertgebouw.
“Vermoeidheid sloeg toe”, geeft Piet Klip als oorzaak aan. “De jeugd kreeg ook meer centen en ging vaker naar nieuwe cafés als Hoppit en De Concurrent. Ze konden daar ook bier krijgen”. Chris van Wezel zoekt het ergens anders: de opkomst van soft- en later hard drugs. De sfeer ging achteruit in de jeugdsozen. Theo Bosschaart constateert dat ook. “Wij hebben drugs altijd buiten gehouden. Het gebruik nam wel toe onder de leden. De muziek werd steeds belangrijker, het werd apatischer”. Het professionele jeugd- en jongerenwerk kwam op. Leden van de DOP-soos stonden aan de wieg van De Piek. De optredens in La Cave en het Concertgebouw waren hen te duur. Ze richtten de OVO-club op die een jaar bleef bestaan. De Piek werd na een kort bestaan als sleep-inn, een professioneel jongerencentrum.
De bekende popgroepen werden echter te duur voor Vlissingse afmetingen. “De periode waarin oude radio’s werden gebruikt als versterkers was voorbij”, verklaart ex-jeugdouderling J. Hintzen. “Het publiek ging ook meer eisen stellen”. Van Wezel wijst er op dat een aantal ‘jaren zestigers’ uit Vlissingen bleef zoeken en het geluk vond in de Pinkstergemeente. “’t Was voor de meesten een tijdelijke keuze”. Het ijs kraakte –om met Duco van Weerlee te spreken- wat na in de lentezon.

Uit: PZC 16-9-1988

Bijzonderheden

Hippe vogels

Begin september 1967 gaat in het gebouw van Jeugd- en Jongerencentrum 'Ruimte' de DOP-sociëteit van start. De DOP-groep houdt zich al enkele jaren bezig met het scheppen van gezelligheid, maar heeft hiervoor slechts een bunker ter beschikking. De organisatie 'Ruimte' stelt de eerste verdieping van het gebouw 'De Kajak' beschikbaar. De DOP-leden hebben de ruimte zelf opgeknapt, gesteund door een financieel voorschot van 'Ruimte', wat terug betaald wordt met subsidie van de gemeente. Het kostte aanvankelijk nog enige moeite om de DOP-groep in zijn geheel onder te brengen, aangezien de jongelui - zgn. hippe vogels- er principieel niets voor voelden. Echter zonder de steun van 'Ruimte' zou de DOP niet over een eigen soos kunnen beschikken. Er is een bestuur gevormd en er zijn reglementen opgesteld. Hierbij is bepaald dat alleen diegenen lid kunnen worden die qua mentaliteit passen in de DOP-groep en door een ander lid zijn voorgedragen. Bij het van start gaan zijn er 40 leden geregistreerd. Het bestuur bestaat uit: Martin Jansen (voorzitter), Theo Bosschaart (secretaris), Freddy Smit en Rob Oosterhuis.

Externe links

Bronnen

• Foto's: Gemeentearchief Vlissingen en Beeldbank Zeeuwse Bibliotheek
• Foto's: Jan Simonse
• Krantenartikel: PZC 16-9-1988