Op deze pagina worden algemene berichten en verhalen uit de horecawereld ondergebracht die niet bij een specifieke zaak geplaatst zijn.
Inhoud
Groet van een Engelsman
Uit de PZC d.d. 5-6-1957:
"De burgemeester van Vlissingen, mr. B. Kolff, ontving dezer dagen een brief van een Engelsman, Peter Stevens, die in 1945 deel uitmaakte van een compagnie pioniers die in Vlissingen waren gelegerd om de sluisdeuren te repareren, terwijl de stad gedeeltelijk onder water stond.
'We waren gelegen', zo schrijft hij, 'in barakken in de nabijheid van de molen, die er ongetwijfeld nog staat en in verschillende cafés in de stad, o.m. in Café Kroon op de hoek van het Bellamypark. We hadden ook een gebouw op de Boulevard de Ruyter, dat we Pioneer Hall noemden'.
De heer Stevens zegt verder dat hij er vaak aan gedacht heeft om, wanneer hij daar financieel toe in staat zou zijn, met zijn vrouw en twee kinderen een bezoek te brengen aan Vlissingen, maar de reis te duur. Hij herinnert zich nog goed de vele vrienden die hij in de chaotische tijd maakte en vooral aan de familie Peters, die in de Koudenhoek woonde, denkt hij met plezier terug, evenals aan de leden van de voetbalclubs waartegen hij menig partijtje speelde.
Met deze brief wilde hij zijn groeten overbrengen aan de bevolking van Vlissingen, waarvan hij in juni 1945 een aandenken kreeg in de vorm van een medaille die hij heeft laten aanbrengen in een armband voor zijn vrouw. Hij eindigt dan zijn brief met de wens: 'Moge de vriendschap tussen onze beide landen voor altijd blijven bestaan'. Zijn adres is: Peter Stevens, c/o Pope E. Beeslev. Middle Street, Shoreham-by-sea, Sussex, Engeland."
Note: Op de hoek van Bellamypark is nooit een Café Kroon geweest. Met genoemde 'Pioneer Hall' wordt de Belgische Loodsensociëteit bedoeld. Een speciale ruimte voor de Engelsen die na de bevrijding in Vlissingen 'bleven hangen'.
Inspanningen beloond
Uit de PZC d.d. 19-8-1987:
"Komt iemand dezer dagen op het Bellamypark en laat gemakshalve de nog voor een deel dichtgetimmerde Nieuwendijk links liggen (dat verandert als de Vissershaven eenmaal functioneert), dan valt onmiddellijk de bedrijvigheid op. "De inspanningen beloond", zegt wethouder Willem Wisse, toevallig zittend op een terras en tevreden nippend aan zijn frisdrankje op een van de spaarzame echte zomerse avonden. Weliswaar ook veel leven in de brouwerij dankzij evenementen als het Straatfestival en de Spiegeltent, maar vooral dankzij investeringen van de gemeente en talrijke ondernemers krijgt Vlissingen weer meer volk te verwerken.
Emmy Acda meent dat het huidige succes is verdiend door inspanningen die jaren geleden zijn begonnen. Nette en Houtman hebben nog maar zeer kort een zaak in Vlissingen, maar kennen de geschiedenis. 'Ik hoor nu mensen zeggen dat ze voor het eerst sinds jaren weer eens in Vlissingen hebben gestapt. Ouderen vooral, die zich Vlissingen als gezellig uitgaanscentrum herinneren', zegt Houtman. 'We proberen nu nog wat meer faciliteiten te krijgen', legt Nette uit. 'We willen tot twee uur 's nachts open blijven'. 'En dan moet er ook nog een nachtgelegenheid komen. Een keurige. Zo een waar iedereen zich thuis voelt. Boven The Flying Dutchman komt er al zo een', vult Acda aan.
De vorige jaren was het Bellamypark na half tien 's avonds uitgestorven. Nu blijven de terrassen de hele avond vol. En is er geen terrasweer dan puilen de cafés gezellig uit. Maar, stelt Acda vast, vorige jaren waren er bijna alleen maar restaurants. Nu zijn er meer cafés. En dan moet je de mensen wat gaan bieden. Het drietal filosofeert wat over mogelijkheden, met verwijzing naar Franse steden waar hele pleinen in de zomermaanden worden omgetoverd tot één terras en vertier op bestelling wordt aangeleverd. Ook het Amsterdamse Leidseplein wordt al voorbeeld genoemd. En waar veel mensen komen gebeuren bijna vanzelf dingen. Straatartiesten bijvoorbeeld. 'Een nieuw geluid is er ook' stelt de ervaren Acda vast. 'De mensen hier beginnen over seizoen te spreken'. En als het woord seizoen is gevallen komt ook het woord seizoensverlenging op de proppen. Nette: 'we hebben daarvoor een passe-partout ingevoerd. Dit gebeurt in samenwerking met het Vestzak Theater, dat zelfs meer voorstellen wil plannen. Zo'n passe-partout houdt in: een diner in een restaurant naar keuze, een drankje in een café en een voorstelling in het Vestzak Theater. Het doel is duidelijk. We willen ook meer ouderen trekken. Een passe-partout gaat ongeveer zestig gulden kosten'. Een avondje compleet is bij de VVV in Vlissingen in de toekomst te koop.
Acda: 'we hebben enorm veel steun van Jan Jacobs van de VVV. Ook van de Culturele Raad krijgen we alle medewerking. En zo zie je dat Vlissingen gezamenlijk aan de weg timmert en dat blijft doen'. Acda verwijst ook naar de braderie die de komende dagen wordt gehouden. 'ook daar heeft de horeca een aantal evenementen voor zijn rekening genomen'. En met de gemeente blijkt ook al alles koek en ei.
Voor volgend jaar wil de evenementencommissie van de horeca een aantal attracties op het programma zetten die van Vlissingen een traditioneel en logisch uitgaanscentrum maken. Houtman: 'dan willen we heel groots een jaren zestig weekeind opzetten en het landelijke aandacht geven. Ook vind ik dat het Straatfestival wat breder zou kunnen worden opgezet: voor mijn gevoel is het nu alleen voor de jeugd. Met dat jaren zestig weekeind, om daar op terug te komen, kan ieder café op zijn eigen manier inspelen. Ergens centraal moet een groot scherm komen waar de jaren zestig terug zijn te zien. Bijvoorbeeld het bezoek van de Beatles aan Hamburg en Amsterdam, de Maagdenhuis-bezetting en andere opzienbarende zaken. En natuurlijk een groot hoofdpodium waar artiesten optreden die in die tijd een klinkende naam hadden en misschien nu wat in de zijlijn opereren. Voor het weekeind kan in het land een arrangement worden besteld'.
De jaren zestig vormen een deel van de planning van de Vlissingse horeca. Hoe het allemaal wordt uitgevoerd staat nog niet helemaal vast. En of het ook echt wordt uitgevoerd...? 'Natuurlijk', antwoordt het drietal in koor en bijna verontwaardigd. En wat gebeurt er op korte termijn? Volgens de commissieleden: -'we zijn drie van de zoveel die ook hard werken' - heeft in elk geval een aantal cafés individueel activiteiten. Verder staat een studentenopvang binnenkort te gebeuren. Vlissingen herbergt op zijn scholen namelijk enkele duizenden studenten. De cafés willen zich ter beschikking stellen om het de studerenden naar de zin te maken in de Scheldestad.
Vlissingen wil wel. Alles wat is geprobeerd en mislukt, het is vergeten. De moed om activiteiten op te zetten is nog nooit zo groot geweest. 'Te veel is toch blijven liggen' mijmert Emmy Acda. 'Maar toch is er veel geprobeerd. Oud en nieuw, de Sinterklaasintocht, Pinksteren....We hebben jaren het gevoel gehad dat we de boot misten. Dat gevoel is voorbij. Zelfs de grootste pessimisten durven nu hun nek uit te steken. Of dat nu te koste moet gaan van andere plaatsen? Nee, zeker niet. Misschien kunnen we met Middelburgers aan tafel gaan zitten om samen wat te doen...."
Feesten op de Nieuwendijk
Uit de PZC d.d. 23-8-1995:
"De uitbaters van cafés en restaurants aan de Vlissingse Nieuwendijk hebben de smaak goed te pakken. Nadat het Mosselfestival in 'de uitstraat' begin augustus betiteld mocht worden als meer dan geslaagd toveren ze eendrachtig meer initiatieven uit de hoge hoed.
Zo wordt er begin september heel actief ingehaakt op het Sixties Festival en er komt half september een culinair weekeinde dat vooraf wordt gegaan door een kroegentocht. Verder proberen de ondernemers zelf plannen te smeden voor een effectieve herinrichting van de havenstraat.
Dat alles gebeurt onder de vlag Nieuwendijk Promotie onder aanvoering van Theo Verstegen en Sam Alzafari. Hoewel het tweetal voorzichtig signaleert dat de horeca uit andere delen van de stad wat afzijdig blijft, is er voor beiden geen enkele reden om in wrok anderen af te vallen. Integendeel."' Je kunt blijven wachten tot de hele stad wat doet, maar je kunt ook gewoon zelf aan de slag', legt Alzafari uit. Verstegen vult aan: 'en als anderen mee willen doen dan kan dat'.
Hoewel de Nieuwendijk een aantal jaren geleden flink onder handen is genomen, wordt het volgens de ondernemers weer tijd om de straat aan te passen. 'In de afgelopen jaren is de straat uitgegroeid tot een druk uitgaanscentrum', zegt Verstegen. 'Misschien is het op dit moment wel de drukste uitgaansstraat in de regio'. En dat is de reden dat en verbouwing noodzakelijk is. 'Niet alleen wij, maar ook de gemeente vindt dat. Toch maken ook wij plannen. Dan kom je beter beslagen ten ijs bij besprekingen op het gemeentehuis' menen Alzafari en Verstegen.
Toch moet er op de Nieuwendijk nog zo af en toe een robbertje gevochten worden met het verleden. Pakweg tien jaar geleden had de uitgaansstraat bepaald geen goede naam onder het publiek. Er gebeurde van alles dat verboden was en de straat verpauperde. Na de renovatie bleef een deel van het oude vertrouwde karakter overeind en het andere deel werd vervangen door nieuwbouw. Daarnaast werd de oude haven vervangen door een moderne jachthaven. De horeca is nu zeer gemeleerd.
Er zijn allerlei soorten eetgelegenheden, er is een grandcafé, maar ook het oude visserscafé bewijst zijn recht van bestaan. Op terrassen, veelal beschermd door oude bomen bewijzen de dag en avond dat het leven goed kan zijn. 'Zo langzamerhand brokkelt die slechte naam af. Ik maak inderdaad nog weleens mee dat mensen me daarop aanspreken. Maar ze stellen ook vast dat het nu prachtig is. Als we de straat nog aanpassen is het geheel compleet', legt Theo Verstegen uit."
Mosselfestival
Uit de PZC d.d. 24-7-1996:
"Op de Nieuwendijk wordt eind juli 1996 voor het tweede jaar een Mosselfestival gehouden. Drie dagen lang staat de straat vol met terrassen, mosselkramen en een podium waarop verschillende optredens plaatsvinden.
'We hebben dit jaar professionele kokers aangetrokken' vertelt Theo Verstegen van Bistro De Vergeten Balk. 'En we hebben de garantie van Aqua Mossel, het nieuwe bedrijf van mosselgigant Leo Dingemanse, dat alleen mossels van de allerbeste kwaliteit geserveerd worden'.
Missverkiezing
Ook nieuw dit jaar is de invoering van een zogenaamde mosselkoningin. Zij opent het festival en reikt prijzen uit. Dit jaar is dat mijn dochter Emily omdat we niet genoeg tijd hadden om nog echte verkiezingen te houden' zegt Verstegen.
Collega Sam Alzafari van Café Da Vinci: 'het is de bedoeling dat we dat volgend jaar wel doen. Bij ons in het café wordt dan in het voorjaar een soort missverkiezing gehouden. De winnares wordt onze mosselkoningin van volgend jaar'.
Behalve mosselkramen en een viskraam wordt er ook een stand ingericht van waaruit taco's verkocht worden. 'Voor de mensen die echt niet van mossels houden' legt Verstegen uit.
Ballonvaart
Het Mosselfestival op de Nieuwendijk wordt op vrijdag 26 juli om 16.00 uur geopend door wethouder C. de Keijzer. De optredens op het podium aan de kop van de Nieuwendijk worden verzorgd door Harry Slinger, Dezz, Flat Out, Call me All, Jazz Dixieland en folkloregroep Wallacra. Vorig jaar brachten zo'n dertigduizend mensen een bezoek aan het festival. Deze week is de eerste week dat de nieuwe Zeeuwse mosselen gegeten kunnen worden. Door de lange koude winter, het natte en koude voorjaar en het uiterst traag op gang komende van de zomer groeiden de mosselen vel te langzaam. Het mosselseizoen begon dit jaar daarom drie weken na de gebruikelijke datum van rond 1 juli."
Het Gouden Knopje
Uit de PZC d.d. 19-5-2006:
"Stel je voor: op het Bellamypark kom je bekende tegen. De terraskring wordt meteen groter gemaakt; of je ook een biertje lust. Iemand schuift een stoel aan, je plant je neer en dan staat daar ineens een milieu-inspecteur. Met een dikke boete. Want je stoelpoot staat over de grens met de gouden knopjes.
Het is dat die Vlissingse milieu-inspecteurs zulk coulant gedrag vertonen. Anders had deze situatie zomaar realiteit kunnen zijn.
Tijdens de herinrichting van het Bellamypark heeft de gemeente tussen de nieuwe tegels ook koperen pinnen laten plaatsen. Een wettelijke verplichting. Ze geven de scheiding tussen terras en wandelpad aan, zegt milieu-inspecteur P. Altena. Het wandelpad moet tenminste twee meter breed zijn voor rolstoelen en kinderwagens, ook wel circulatieruimte genoemd. Om die scheiding te schetsen hebben we koperen pinnen in de tegels geslagen. Het is de bedoeling dat café-eigenaren zelf een beetje opletten hoe hun klanten zitten.
De boete is dan ook voor de cafébaas, als eindverantwoordelijke, en niet voor de klant. Maar het is heus niet zo dat er direct een opzichter voor je neus staat, als iemand in de fout gaat. We willen wel dat het leuk blijft. Sterker nog: we hebben nog niemand beboet. Ik zou niet eens durven zeggen hoeveel de boete bedraagt.
Vanuit andere steden heeft Dennis Phoelich van Café Speyk gehoord dat de boete kan oplopen tot driehonderd euro. Absurd vindt hij, 'als je muziek eens te hard staat krijg je ook een prent van 250 euro. Na vier fouten ben je heel wat inkomsten kwijt. Het is allemaal buiten proporties'.
Toch is een afbakening van het terras geen verkeerde gedachte, vindt Phoelich. 'Het is alleen de vraag welk beleid de gemeente voert. Maar volgens mij valt dat hier in Vlissingen wel mee'.
Die ervaring hebben ze bij café De Concurrent ook. Josien Meijer: 'ik geloof niet dat ze hier zo kinderachtig zijn. Tenminste, ik heb ze nog niet gezien. Maar ik waarschuw mijn klanten ook op tijd. Op zich brengen die gouden knopjes duidelijkheid, hoewel ze niet duidelijk te zien zijn. Onze klanten zien ze niet. Wij zelf niet eens. Want hoeveel hebben we er nu? Ik zie het niet. Om de drie meter zit er een geloof ik. Vorig jaar blonken ze nog, maar nu zijn ze bijna net zo grauw als de tegels'.
Willem Bakker vertelt
"Willem leerde Willie kennen toen hij vijftien was. 'Je liep in die tijd rondjes in de stad. Nieuwendijk, Bellamypark, Walstraat, Sint Jacobsstraat. En dan weer terug. Kijken en praatjes maken, lachen'. Wie denkt dat het er spannender op geworden is in Vlissingen, heeft volstrekt ongelijk. 'We hadden toen, begin jaren vijftig, twee bioscopen in Vlissingen: Alhambra en Luxor. Je kon uitgaan naar het Concertgebouw, waar nu het Arsenaal Theater is, en op de Boulevard had je nog een aantal nette gelegenheden waar je kon dansen: de foxtrot, tango, walsen, de jive, maar ook rock-'n-roll. Dat waren dan de nettere zaken zoals Cosy Corner. De dansschool van Matthijssen in de Lepelstraat, daar ging iedereen heen. Daar heb ik zelf ook nog les gegeven, als assistent.
Verder had je nog een danscafé met pierement aan de Boulevard, Victoria. Daar zorgde een draaiorgel voor de muziek. Pas later kwam er een bandje. De Vic had een slechte naam. Daar kwam de marine, en op zondagmiddag kwamen met de Flandria de Belgen. En daar kwamen dan weer meisjes op af en ook wel van lichtere zeden. Dus als net meisje werd je gewaarschuwd dat je daar niet heen mocht. D'r liepen vroeger meer zeelui rond hier in Vlissingen en dus had je ook meer van dat soort vertier.
Astoria in de Walstraat en De Witte Ballons aan het Bellamypark, dat waren ook van die marinecafés en het Café Achter de Kerk, precies eender. Als man ging je daar wel heen, maar als meisje kon je beter wegblijven, want dan dachten ze gelijk dat je zo één was.
In 1959 kregen Willem en Willie verkering. 'Het ging zo. We waren op een feestavond van buurtvereniging 't Fort en ik vroeg of ik haar even thuis zou brengen. Dat gaat niet, zei ze, want ik heb het al aan hém beloofd. Geeft niet, zei ik, ik ga wel eventjes zeggen dat je met mij meegaat'. Van het één kwam het ander en dat resulteerde in 1960 in een trouwerij. 'Als je jong bent moet je tegen de regels ingaan', zegt Bakker met een klein lachje. Hij was even naar Stockholm geweest, op het brommertje. Toen ik terug kwam zei mijn meisje: 'we moeten trouwen'. Ik was 20 en zij 22. Het was geen enkel probleem. tegenwoordig zijn mensen op die leeftijd nog aan het studeren en tegelijkertijd nog half kind, maar ik werkte al een paar jaar. En als je iets gedaan hebt, moet je daar de verantwoordelijkheid voor nemen. We hadden een paar centen voor de uitzet en we trokken even in bij mijn ouders tot we zelf iets vonden.
Samen hebben we vier kinderen gekregen. Achter de eerste aan snel nog een, zodat ze samen konden opgroeien en na zeven jaar weer twee. De strippenkaart was nog niet vol."